Znane, ale rzadko notowane fałszerstwo typograficzne, które nie zostało wyłapane przez emitenta.
Charakterystyczna litera A w oznaczeniu serii, lekko pochylona i cieńsza.
Banknot opatrzony certyfikatem PMG z oceną PMG 58, a zatem i eksperci PMG nie wyłapali nieprawidłowości.
W sierpniu 1915 roku na części terytorium Imperium Rosyjskiego
okupowanego przez armię niemiecką utworzono Generał Gubernatorstwo Warszawskie.
5 listopada 1916 roku generał-gubernatorzy obu stref okupacyjnych wydali Akt 5 listopada. Na mocy rozporządzenia
z 9 grudnia 1916 roku niemieckie władze okupacyjne utworzyły instytucje
emisyjną – Polską Krajową Kasę Pożyczkową, której otwarcie nastąpiło 26
kwietnia 1917 roku.
PKKP była emitentem marki polskiej dzielonej na sto fenigów, której kurs został zrównany z marką niemiecką. Do obiegu wprowadzono żelazne monety fenigowe oraz papierowe marki polskie. Odrodzona w 1918 roku Rzeczpospolita Polska początkowo nie dysponowała nawet namiastką własnego skarbu, dlatego uznano markę polską jako walutę.
Odrodzone państwo polskie przejęło i spolonizowało PKKP. Odziedziczone po Generał Gubernatorstwie Warszawskim zapasy drukowanych w Berlinie marek polskich zostały w całości wpuszczone do obiegu.
Banknoty o nominałach od 10 000 do 10 000 000 marek polskich obrazują tempo polskiej inflacji pierwszej połowy lat 20. XX wieku. Do połowy 1922 roku najwyższym nominałem było 5000 marek polskich. W połowie września do obiegu wprowadzono 10 000 marek polskich. Na początku 1923 roku Polska Krajowa Kasa Pożyczkowa wyemitowała 50 000 marek polskich. Pod koniec sierpnia do obiegu wprowadzono 250 000 marek polskich, w październiku 500 000 marek polskich, listopadzie na rynek wpuszczono banknoty jednomilionowe, a miesiąc później dziesięciomilionowe. Jednocześnie na wartości traciły banknoty o niskich nominałach. W latach 1923–1924 najniższym nominałem jaki był w obiegu było 50 000 marek polskich.
Banknoty czasu inflacji w Polsce projektowali zespołowo pracownicy etatowi Państwowych Zakładów Graficznych. Nominały te cechuje zubożenie szaty graficznej i ograniczenie się do warstwy napisowej. Są to banknoty dwubarwne z widocznym rozgraniczeniem koloru. Na większości nominałów ozdobniki stanowią giloszowe ornamenty oraz dekoracja floralna.
