Oferowany banknot to absolutne ekstremum rzadkości jeśli chodzi o połączenie rzadkości banknotu, odmiany oraz unikalnego stanu zachowania.
Prezentowany nominał typologicznie należy do jednych z najrzadszych polskich banknotów XX wiecznych. Walor ten nierzadko trafia do zaawansowanych kolekcji w agonalnych stanach zachowania, bowiem o ładne niezwykle trudno.
Odmiana banknotu z kropką rozdzielającą litery serii jest bezapelacyjnie najrzadszą ze wszystkich trzech wyodrębnionych w katalogu autorstwa Czesława Miłczaka. Seria B.W. jest dotychczas nienotowana w literaturze. Należy podkreślić, że oferowana odmiana c) jest naszym zdaniem wielokrotnie rzadsza od pozostałych. W naszej dotychczasowej działalności tylko raz oferowaliśmy tę odmianę. Jest to niezaprzeczalnie jedna z najrzadszych odmian w obrębie XX wiecznych polskich banknotów.
Równie dużą uwagę należy poświęcić stanowi zachowania. Nominał ten bez względu na odmianą pojawia się sporadycznie, a dostępne sztuki to banknoty mocno zużyte obiegiem i nierzadko mocno doświadczone konserwacją. Nie dziwią zatem egzemplarze z zupełnie nieczytelnym i wytartym numeratorem, którego czytelność szybko zanikała wraz z obiegiem.
Banknot stanowiący przedmiot licytacji to bezdyskusyjnie jeden z najlepszych egzemplarzy jaki pojawił się na aukcjach w Polsce. Niemocno obiegowa sztuka, kilka złamań oraz ugięć w polu, ale bez rozdarć i wytarć na garbach. Barwy znakomicie wysycone. Oryginalna faktura papieru jest doskonale zachowana na całej powierzchni banknotu. Powierzchnia papieru nosi jedynie miejscowe, drobne przybrudzenia, stąd ogólną prezencję jak na tej klasy walor można śmiało określić jako piękną.
Walor najwyższej klasy – prawdziwa perła polskiej notafilastyki. Egzemplarze tej rzadkiej odmiany pojawiają się na rynku niezwykle sporadycznie, a możliwość nabycia sztuki o tak znakomitym zachowaniu może się nie powtórzyć przez długie lata. Warto powalczyć!
W 1924 roku obok banknotów Banku Polskiego w obiegu znalazły się bilety zdawkowe. W przeciwieństwie do pieniędzy papierowych monety były emitowane na rachunek Skarbu Państwa. W związku z tym, że zgromadzona w skarbcu ilość bilonu była niewystarczająca postanowiono wyemitować bilety zdawkowe, które miały czasowo zastąpić monety. Pieniądze papierowe emitowane przez Ministerstwo Skarbu miały pomóc w wymianie marek polskich na złotówki zapewniając społeczeństwu niższe nominały niezbędne w codziennych transakcjach.
W drugiej połowie lat 20. XX wieku Ministerstwo Skarbu wprowadziło do obiegu jeszcze papierową dwuzłotówkę oraz dwa rodzaje pięciozłotówek. Emisje zdawkowego pieniądza papierowego było związane z recesją gospodarczą kraju w roku 1924 i 1925. W 1927 roku rząd wprowadził plan stabilizacyjny. Postanowiono wówczas wykupić znajdujące się w obiegu bilety zdawkowe. Dokonano tego wymieniając je w połowie na banknoty Banku Polskiego, a w połowie na pieniądz kruszcowy. Od tego momentu w obiegu były tylko pieniądze papierowe Banku Polskiego.
W drugiej połowie lat 20. do obiegu trafiły pierwsze emisje zaprojektowanych i wydrukowanych w kraju banknotów – 10 złotych 1926, 20 złotych 1926 oraz 50 złotych 1925. Wydzielenie w ich szacie graficznej białego marginesu przeznaczonego na znak wodny na stałe wpisało się wygląd polskiego pieniądza papierowego używanego do dnia dzisiejszego.
