Litografia , bawełniany papier Arches, wymiary: 49 x 33, podpisana z płyty, zatytułowana z płyty, edycja limitowana, nienumerowana na pracy, wydawca: Atelier Mourlot Paris.
(Pracownia Mourlot, kierowana przez Fernanda Mourlota, była renomowanym studiem, z którym pracowali najwięksi artyści XX wieku, tacy jak Pablo Picasso czy Henri Matisse. Litografia „Les Poètes” jest często wymieniana w kontekście katalogów prac Mourlot.
Jean Cocteau to jedna z najbardziej fascynujących i wszechstronnych postaci francuskiej kultury XX wieku. Cocteau bardzo wcześnie wkroczył w świat paryskiej bohemy. Szybko stał się ulubieńcem salonów, a jego przyjaźnie z takimi gigantami jak Pablo Picasso, Igor Strawiński czy Marcel Proust miały ogromny wpływ na jego twórczość. Cocteau nieustannie poszukiwał nowych form wyrazu, a jego sztuka była zbiorem wielu światów. Malował, projektował ceramikę, a nawet tworzył scenografie i kostiumy. Był poetą, grafikiem i filmowcem. Znany z licznych romansów z kobietami i mężczyznami. Jego długoletnią kochanką była księżniczka z Romanowów Nathalie Paley.
Od 1954 członek Królewskiej Akademii Belgijskiej, Akademii Francuskiej, Akademii Niemieckiej, Akademii Amerykańskiej oraz honorowy przewodniczący Festiwalu Filmowego w Cannes.
Twórczość Cocteaua jest głęboko osobista i często czerpie z jego własnych doświadczeń, szczególnie zmagania z uzależnieniem od opium. Jako reżyser filmowy, Cocteau stworzył dzieła, które na zawsze zapisały się w historii kina. Jego filmy są pełne magii i symboliki, zacierają granice między światami. „Krew poety” (Le Sang d'un poète, 1930), „Orfeusz” (Orphée, 1950) , „Piękna i Bestia” (La Belle et la Bête, 1946) to jego najsłynniejszy film. Ta wizualnie olśniewająca baśń jest majstersztykiem, w którym każde ujęcie przypomina malarskie arcydzieło, a efekty specjalne do dziś budzą podziw.
Jean Cocteau zmarł w 1963 roku, zaledwie kilka godzin po śmierci swojej wieloletniej przyjaciółki Édith Piaf. Według anegdoty, Cocteau miał doznać śmiertelnego ataku serca po usłyszeniu wiadomości o śmierci Piaf, mówiąc: "Ah, Piaf nie żyje. Ja też mogę umrzeć". Było to symboliczne zakończenie życia artysty, który zawsze balansował na granicy dramatu i poezji. Do dziś pozostaje jednym z najbardziej intrygujących twórców, który udowodnił, że prawdziwa sztuka nie zna podziałów i swobodnie przepływa między różnymi dziedzinami.
Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.
