Adam Marczyński, PEJZAŻ INDUSTRIALNY, II połowa lat 30. XX w.

56,0 x 45,0cm - olej, płótno sygn. p.g.: adam marczyński

 

Obraz wystawiany:

– Nigdy więcej. Sztuka przeciw wojnie i faszyzmowi w XX i XXI wieku, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Warszawa 30 VIII – 17 XI 2019.

 

Prezentowany na wystawie obraz Pejzaż industrialny, powstał tuż po okresie studiów artysty w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, podczas których był on luźno związany z awangardowym, zaangażowanym politycznie środowiskiem Grupy Krakowskiej. Nierealistyczne, mroczne przedstawienie przemysłowego miasta zawiera w sobie element charakterystycznej dla członków Grupy społecznej wrażliwości: Marczyński portretuje w nim scenę z życia klasy robotniczej, która w latach 30. ciężko odczuwała skutki kryzysu ekonomicznego w Polsce. Artysta podchodzi do tematu w osobisty, autorski sposób: maluje go w dużym formacie, nawiązuje do postimpresjonizmu, stosuje uproszczone, syntetyczne formy i stara się oddziaływać kolorami i fakturą obrazu. (https://nigdywiecej.artmuseum.pl/pl/artysta/adam-marczynski)

 



♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).



 

Adam Marczyński (Kraków 1908 – Kraków 1985) studiował malarstwo w ASP w Krakowie w latach 1930-1936 pod kierunkiem prof. Władysława Jarockiego i Stanisława Pieńkowskiego. Dyplom otrzymał w 1936. W czasie studiów odbył podróż do Francji i Hiszpanii (1930), po ich ukończeniu - do Francji (1936). W latach 1933-1934 był związany z „Grupą Krakowską“ (tzw. pierwszą), z którą dwukrotnie wystawiał. Wykonywał też scenografie dla teatru „Cricot“. Pierwsze lata II wojny światowej spędził we Lwowie. Wrócił do Krakowa w 1941. Po wojnie podjął pracę pedagogiczną w ASP (od 1945, profesor 1951, dziekan Wydziału Malarstwa 1970-1972, emerytowany w 1979). Jednocześnie na powrót stowarzyszył się z kręgiem artystów skupionych wokół Tadeusza Kantora i Marii Jaremy, którzy w 1957 powołali tzw. drugą „Grupę Krakowską“. Marczyński pozostawał jej członkiem i wystawiał z nią do końca życia. Zajmował się malarstwem, rysunkiem, scenografią, grafiką warsztatową i ilustracją książkową. Wykonywał też polichromie w kościołach. W latach 50. tworzył kubizujące kompozycje malarskie o jasnym kolorycie, sugerujące ni to pejzaże, ni to widoki podwodnych światów, odznaczające się poetyckim, surrealnym nastrojem, przywołującym na myśl sztukę Paula Klee i Joana Miró. Z wyrazem prac malarskich współgrały jego ówczesne rysunki, kreślone delikatną kreską. Od ok. 1960 wykonywał cykl obiektów pt. Konkrety, nawiązujących do malarstwa materii, w których wykorzystywał jako tworzywo płaty drewnianej sklejki lub forniru, papę, rzadziej blachę, poddawane dodatkowo różnym zabiegom, jak nadpalanie, niszczenie powierzchni itp. Od połowy lat 60. tworzył obiekty o elementach zmiennych - budowane z zestawianych dowolnie „pudełek“ o uchylnych wieczkach. Różne konfiguracje ich nachylenia powodowały zmienne rytmy całości kompozycji. Artysta wiele wystawiał, m.in. na Wystawie Olimpijskiej, Londyn 1948 (wyróżnienie i dyplom), Biennale Sztuki w Wenecji w 1956, II i III Wystawie Sztuki Nowoczesnej, Warszawa 1957 i 1959, II Międzynarodowym Biennale Grafiki, Lublana 1957 (nagroda honorowa), Biennale Sztuki w Sao Paulo 1959 i Documenta w Kassel 1959, Sympozjach „Złotego Grona“, Zielona Góra 1963 i 1965, I Biennale Form Przestrzennych, Elbląg 1965.