Jacek Waltoś, WRASTANIE W NIEBO, 1966

32,5 x 24,1cm - kredka, papier kremowy

Praca pochodzi z cyklu “Sam, wielokrotnie, sam, swoim cieniem silniejszy" z lat 1966-1971.

sygn. na odwr. oł. p.d.: J.G. IX 66 | wrastanie w niebo | waltoś

 

Obraz nie jest oprawiony.

 

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).

Jacek Waltoś studiował w latach 1957-1963 na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych
w Krakowie. Samodzielnie od 1960 zajmował się rzeźbą, tworząc torsy i figury z odciśniętym negatywem drugiej postaci. Prace te przyniosły mu pierwsze nagrody na dorocznych wystawach Rzeźba Roku 1965 i 1966. Od lat studenckich zaprzyjaźniony z Maciejem Bieniaszem, Zbylutem Grzywaczem i Leszkiem Sobockim, w 1966 utworzył wraz z nimi grupę Wprost (w pierwszej wystawie
w 1966 uczestniczyła też Barbara Skąpska). Wprostowcy zaskoczyli krytykę i publiczność ostentacyjnym realizmem swych prac, ocierającym się o brutalną dosłowność w obrazowaniu egzystencji,
a także programem, akcentującym sprzeciw wobec sztuki obojętnej na dramaty życia. Waltoś, najmniej spośród członków grupy „publicystyczny”, zwykł podejmować problemy egzystencjalne i duchowe w sposób symboliczny, wykorzystując w tym celu dzieła klasycznej literatury i sztuki.