sygn. na odwr. wzdłuż dolnej krawędzi: JERZY NOWOSIELSKI 1992, powyżej dedykacja
Konsultacja merytoryczna: Andrzej Szczepaniak.
Autorstwo potwierdzone przez Fundację Nowosielskich w Krakowie.
Kobieta pozostała ulubionym i najwdzięczniejszym modelem malarza, na zawsze zachowuje mistyczno-infernalną dwuznaczność. Wydłużone i ascetyczne akty – przefiltrowane przez doświadczenie ikony – są przykładem estetycznej sublimacji zmysłowości, wciąż zachowując jednak niezwykły ładunek erotyzmu – pisała badaczka twórczości Nowosielskiego, Krystyna Czerni.
– Akty traktuję zasadniczo tak samo, jak ikona traktuje twarz. Ikona przecież z ciała ludzkiego wypracowała tylko schemat rąk i twarzy. Natomiast ja chciałbym zrobić z ciałem kobiecym to, co ikona zrobiła z twarzą.
– A więc przekazać erotyzm tam zawarty?
– Chciałbym, aby tam był erotyzm, bo z chwilą, kiedy akt zanadto wysterylizuję, to mija się on z celem. Więcej – chciałbym ten erotyzm włączyć właśnie do swoich obrazów.
– A jak się to Panu udaje?
– Częściej udaje mi się to w obrazach świeckich, w ikonie rzadziej. Chciałbym, aby to było cielesne, aby to było ciało subtelne ze wszystkimi właściwościami ciała realnego. Cała sprawa polega na tym, aby jak najwięcej elementów rzeczywistości biologicznej wprowadzić na wyższe piętro świadomości. Ale to jest bardzo trudne. Bardzo rzadko się udaje. Z chwilą bowiem gdy swoje malowidło zanadto obciążę elementami pewnych uwarunkowań biologicznych, przestaje ono być ikoną. I odwrotnie, przez zbytnie wyabstrahowanie postaci powstaje symbol. A tu chodzi o to, aby ta „winda“ jadąca na wyższe piętra świadomości mogła jak najwięcej udźwignąć.
– Bo bez erotyzmu nie ma aktu.
– Akt bez erotyzmu staje się bezprzedmiotowy.
Wokół Ikony. Rozmowy z Jerzym Nowosielskim, Jerzy Nowosielski, Zbigniew Podgórzec, Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 1985, s. 76-77
♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite)
Jerzy Nowosielski (Kraków 1923 - Kraków 2011) w 1940 zaczął studia w Kunstgewerbeschule w Krakowie. W 1942 przebywał przez niecały rok w Ławrze św. Jana Chrzciciela pod Lwowem. Studiował tam sztukę malowania i historię ikon. Po powrocie do Krakowa w 1943 nawiązał ponowne kontakty z kręgiem przyszłej Grupy Krakowskiej. Po wojnie kontynuował studia w ASP w Krakowie pod kierunkiem prof. Eugeniusza Eibischa (1945-1947). Na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie w 1948/49 pokazał obrazy utrzymane w nurcie abstrakcji geometrycznej. W latach socrealizmu nie wystawiał, zajmując się w tym czasie scenografią oraz malowaniem cerkwi i kościołów. W 1955 w Łodzi zaprezentował swą pierwszą wystawę indywidualną, w 1956 wziął udział w XXVIII Biennale w Wenecji. W latach 1957-1962 był pedagogiem w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi, następnie w Akademii krakowskiej, gdzie wykładał na Wydziale Malarstwa do przejścia na emeryturę w 1993. W drugiej połowie lat 50. osiągnął charakterystyczny styl aktów, pejzaży i scen figuralnych we wnętrzach, który zawdzięczał swej fascynacji ikoną i doświadczeniom z malarstwem sakralnym. W 1976 podjął na nowo realizacje monumentalne, wykonując m.in. malowidła ścienne, stacje Drogi Krzyżowej i projekty witraży w kościele Opatrzności Bożej w Wesołej pod Warszawą (1976-1979). Artysta powszechnie uznawany był za autorytet w dziedzinie sztuki zakorzenionej w wartościach duchowych.
Jerzy Nowosielski zmarł 21 lutego 2011 w Krakowie.
