Norman LETO (ur. 1980), Kobieta z zakwefioną twarzą, 2013

olej, płótno; 65 x 81 cm;
sygn. i dat. na odwrocie: NORMAN (LETO) 2013
Obraz: reprodukowany w: Ludzie, którzy ciągle czegoś ode mnie chcą, [Sopot] 2016, s. 168;
wymieniony w tekście: Arkadiusz Półtorak, Ludzie, którzy ciągle czegoś ode mnie chcą, [Sopot] 2016, s. 30

Artysta wizualny, filmowiec i pisarz. Tworzy obrazy, obiekty i instalacje zarówno w przestrzeni fizycznej jak i w rzeczywistości wirtualnej. Pracuje na pograniczu fabularnej fikcji, filozofii i nauk ścisłych. Mieszka i pracuje w Warszawie. Jego prace znajdują się m. in. w kolekcjach CSW Zamek Ujazdowski, Muzeum Narodowego w Krakowie, Galerii Arsenał w Białymstoku, Fundacji Sztuki Polskiej ING, Muzeum Sztuki Współczesnej
w Krakowie (MOCAK).

„Obok technokratycznych inside’ów - „mrugnięć okiem” do widzów sympatyzujących z postacią programisty - znajdujemy jednak w malarstwie Normana także wskazania na tych, którzy w świecie cyberseksu i cyberwojen niejednokrotnie ponoszą krzywdę, np. nielegalnych imigrantów. Ponadto, niektóre obrazy przez samą swoją aurę wzbudzają niepokój podobny do tego, który towarzyszy oglądaniu dramatycznych wiadomości
w telewizji (czy też własnego wizerunku z kamery przemysłowej lub termowizyjnej). Do najwspanialszych przykładów należy Kobieta z zakwefioną twarzą (2013): portret muzułmanki w burce wykonany suchym pędzlem, balansujący na granicy fotorealizmu - nieco przyblakły jednak i nie skrywający całkiem duktu malarskiego narzędzia, przez co przypomina on obraz z przestarzałych kineskopowych telewizorów lub
zrobione ukradkiem nagrania z telefonu: czyżby materiał z reportażu Al Jazeery o terrorystycznych sitwach? Spokój, którym emanuje przedstawione na obrazie „mieszczańskie” wnętrze, wydaje się zwodniczy: coś tu wyraźnie - w rozpoznawalny sposób - nie gra.”
„Leto jest artystą pierwszej dekady XXI wieku - należy do pokolenia twórców, którzy jako pierwsi powiedzieli „nie” sztuce agitacyjnej, zwanej raczej dla uproszczenia krytyczną. Nawet gdy maluje obraz Kobieta z zakwefioną twarzą, przedstawiający muzułmankę, nie podejrzewam, by robił to w celu zabrania głosu w politycznej dyskusji, która tak wartkim, choć rynsztokowym strumieniem rwie przez masowe media.
Powstrzymanie się od udziału w niej nie obniża jednak potencjału malarstwa - chociaż można pojmować je w przypadku Leto jako ucieczkę od rutyny codziennej pracy, nie jest to ucieczka od odpowiedzialności za artystyczne medium.”
(fragmenty: Arkadiusz Półtorak, Malarstwo w czasach niepokoju [w:] Ludzie, którzy ciągle czegoś ode mnie chcą, katalog wystawy pod tym samym tytułem, Państwowa Galeria Sztuki w Sopocie, 2016)