Wymiary: 102 x 100 cm
sygnowany i datowany na odwrociu: 't. Brzozowski | 1979' oraz wskazówka montażowa
sygnowany, datowany i opisany na krośnie malarskim: '"PĄTNICE" | 102 x 100 1979. | T. BRZOZOWSKI'
Pochodzenie
kolekcja prywatna, Polska
kolekcja Ewy i Zbigniewa Preisnerów, Kraków
kolekcja prywatna, Polska
Polswiss Art, 2020
kolekcja prywatna, Polska
Wystawiany
IX Złote Grono. „Laureaci festiwali i konkursów lat 1977-1978”, Muzeum Ziemi Lubuskiej, Zielona Góra, 10.10-23.11.1979 (I nagroda)
Tadeusz Brzozowski, Galeria DESA, Kraków, czerwiec 1980
„Tu jesteśmy. Wybrane prace polskiej sztuki po 1945 roku z kolekcji Krzysztofa Musiała”, CSW Znaki Czasu, Toruń, 28.04-15.08.2017
Literatura
Tadeusz Brzozowski, katalog wystawy, Galeria DESA, Kraków 1980, poz. kat. 3, nlb.
Tadeusz Brzozowski 1918-1987, katalog wystawy, Muzeum Narodowe w Warszawie, Muzeum Tatrzańskie im. Tytusa Chałubińskiego w Zakopanem, Muzeum Narodowe we Wrocławiu, Muzeum Narodowe w Krakowie, red. Anna Żakiewicz, Warszawa 1997, poz.kat. I. 358, s. 211, 238 (il.), 239 (spis), 285-286 (wzmiankowany)
Zapisy przemian. Sztuka polska z kolekcji Krzysztofa Musiała, red. Barbara Ilkosz, Wrocław 2007, s. 270-271 (il.)
Tu jesteśmy. Wybrane prace polskiej sztuki po 1945 roku z kolekcji Krzysztofa Musiała, katalog wystawy, CSW Znaki Czasu, red. Mateusz Kozieradzki, Toruń 2017, s. 12, 74 (il.)
Biogram
Od 1936 studiował malarstwo w ASP w Krakowie, w latach 1940-1942 kontynuując naukę w Kunstgewerbeschule, powstałej w miejsce Akademii. W czasie okupacji związany był z Teatrem Podziemnym Tadeusza Kantora - grał w Balladynie (1943) i główną rolę w Powrocie Odysa (1944). W tym okresie zajmował się też konserwacją dzieł sztuki, co okazało się owocne dla jego własnej techniki malarskiej w przyszłości. W 1945 ostatecznie ukończył studia w krakowskiej ASP. Do 1948 wystawiał z Grupą Młodych Plastyków, uczestnicząc w najważniejszych wystawach młodego ruchu artystycznego, aż do narzucenia przez władze socrealizmu jako obowiązującego stylu obrazowania. W 1954 przeniósł się do Zakopanego, gdzie podjął pracę pedagogiczną w Szkole Kenara. W tym okresie, w toku samodzielnych prób i doświadczeń stał się wirtuozem techniki malarskiej. Kolor, faktura, gra laserunków i walorów, cała „alchemia“ jaką stosował w swoich obrazach złożyły się na niepowtarzalne zjawisko malarstwa abstrakcyjnego, które zdolne było „opowiadać“ samą swą formą. W 1955 powrócił do udziału w wystawach, uczestnicząc w licznych pokazach w Polsce i za granicą, organizując też wiele wystaw indywidualnych.
