Tadeusz KANTOR (1915 Wielopole Skrzyńskie - 1990 Kraków), Informel, 1963

olej, płótno; 81 x 100 cm;
sygn. i dat. p. d.: 63 / Kantor
na odwrocie:
- nalepki galeryjne z opisem pracy;
- nalepka firmy transportowej z opisem pracy;
- nalepka z opisem: 1354/2004 / Kantor (odręcznie)

Proweniencja:
kolekcja prywatna, Polska

Obecność malarstwa informel w polskiej sztuce powojennej zawdzięczamy w dużej mierze Tadeuszowi Kantorowi. Jego zagraniczne podróże, także do Francji, rozbudzały malarskie inspiracje i dawały wgląd do najnowszych poszukiwań europejskich twórców. Kantor chłonął nowe idee, filtrując je przez własną wrażliwość i zaszczepiając w postaci oryginalnych dzieł w polskie realia lat 50. i 60. Oferowany obraz pochodzi z momentu przełomu: końcowego okresu fascynacji Kantora sztuką informel i przejścia do kolejnego etapu: charakterystycznych asamblaży. Informel rozumiał artysta jako żywiołowy zapis przeżyć, emocji, namiętności. Przenosił je na płótno w postaci bezforemnych kształtów, gęstych połaci farby, nieregularnych układów kompozycyjnych. Były zapisem spontanicznych ruchów ręki artysty, a towarzysząca przy ich tworzeniu energia i emocje artysty, do tej pory odczuwalne są przez odbiorców jego sztuki. W dziele „Informel” Kantor ciekawie zagrał plamą barwną. Na płasko malowanym, zgaszonym kolorystycznie tle, malarz umieścił intensywne warstwy beżu, akwamaryny i odcieni pomarańczowego. Dodatkowo dynamizują płaszczyznę płótna i wzmacniają ekspresyjny przekaz.

Obraz wybitnego awangardowego twórcy i wizjonera teatru XX wieku, powstał w I poł. lat 60., w okresie kiedy Kantor realizował m. in. inscenizacje do dramatów Witkacego: „W małym dworku” (Teatr Informel, 1961) czy „Wariat i zakonnica” (Teatr Zerowy, 1963). W tej dekadzie artysta przeprowadził szereg happeningów artystycznych (przykładowo „Lekcję anatomii wedle Rembrandta”, 1968). Współtwórca Grupy Młodych Plastyków do połowy lat 70. tworzył scenografię i kostiumy teatralne. W latach 60. powrócił do pracy jako pedagog na krakowskiej ASP.