Tamara Łempicka (1898 Warszawa - 1980 Cuernavaca), Martwa natura z kompotierą, ok. 1963 r.

olej, płótno, 27 × 35 cm

Pochodzenie:
– Aukcja Impressionist Modern, Christie’sNY, 21.08.2010, poz. 95
– kolekcja prywatna, Polska

Wystawiany:
– „Tamara Łempicka a art déco, Villa la Fleur”, Konstancin-Jeziorna, 17 września 2022 – 12 marca 2023
– „ Tamara Łempicka – kobieta w podróży”, Muzeum Narodowe w Lublinie, 18 marca – 14 sierpnia 2022
Literatura:
– „Tamara Łempicka a art déco. Tradycja i nowoczesność”, katalog wystawy, Villla la Fleur, Konstancin-Jeziorna, Warszawa 2022, nr kat. 71, s. 172 (il.)
– Alain Blondel, „Tamara de Lempicka. Catalogue raisonné 1921–1979”, Lausanne 1999, p. 409, no. B.454

„La Reneissance pochwaliła „malarkę niezrównanej finezji i nieprześcignionej drobiazgowości (…). Jej malarstwo zaczęło się od kubizmu, ale przeszło różne przemiany – neokubizm, neorealizm, abstrakcja i figuratywność. Jej wnętrza, martwe natury, portrety – wszystkie mają wyjątkowa jakość i podniosły, poetycki nastrój.” (za L. Claridge, „Tamara Łempicka. Sztuka i skandal”, Warszawa 2022, s. 333.)
Łempicka tworzyła martwe natury już w latach 20. XX wieku. W tych zazwyczaj niewielkich dziełach studiowała światło i precyzję detalu, a jednocześnie je syntetyzowała, nadając im blask i gładkość – typowe dla popularnego wówczas art déco. Podobnie jak w jej portretach, dostrzegamy wpływy kubizmu i próby nadania malowanemu obiektowi formy geometrycznej. Poważniej jednak zagłębiła się w temacie martwych natur po ucieczce z Europy w czasie II wojny światowej i przybyciu do Los Angeles. Po części wybór ten był podyktowany spadkiem zamówień na jej portrety. Ówczesne martwe natury Łempickiej czerpią wiele z dzieł starych mistrzów holenderskich ukazując świadomość historyczną artystki – przedstawiane owoce leżące w białych misach lub ułożone na stole często dzięki pomocy odpowiedniego oświetlenia wyłaniają się z czarnego lub „rozpłaszczonego” tła.