ELBLĄG, WISŁOUJŚCIE. Mapa części Prus, obejmująca ziemie od Wisłoujścia na zach. do Fromborka na wsch., na pd. do Elbląga; 13 sekcja mapy topograficznej Niemiec oprac. przez porucznika artylerii C.F. Weilanda, pochodzi z atlasu: Topographisch militarische Karte von Deutschland [...], Weimar 1809; miedz. cz.-b., st. bdb., naddarcia; wym. płyty 453x340 mm; THEIL von WEST-PREUSSEN. / SECT. 13. / PARTIE de la PRUSSE OCCIDENTALE; RZADKIE!
Powstanie map z tej serii było wynikiem olbrzymiego zapotrzebowania na bardzo dokładne mapy wskutek wojen napoleońskich. Szybko przemieszczające się olbrzymie masy wojsk potrzebowały już nie przewodników w postaci ludzi dobrze znających teren, a map z dużą ilością szczegółów, będących podstawą dla pracy sztabowców. Nieprzypadkowo pierwsze wydania map Instytutu Geograficznego powstały w 1809 r. Nieprzypadkowo również zostały sporządzone w dwóch wersjach językowych: niemieckiej i francuskiej. Po raz pierwszy w historii kartografii pojawiła się specjalna tablica objaśniająca wszystkie znaki topograficzne, których jest aż 37.
Mapy Instytutu Weimarskiego są bezcennym źródłem do badań nad historią zalesień, wiatraków i młynów wodnych, rozmieszczeniem poczt i karczem podróżnych, zasięgu bagien i rozlewisk. W ten sposób zostało złamane swoiste tabu obowiązujące kartografów do pocz. XIX w.: jak najmniej informacji na mapach, bo to może przysłużyć się potencjalnemu wrogowi.
Mapy opracował Carl Ferdynand Weiland (1782–1847), z wyksztalcenia kartograf wojskowy, który doskonale rozumiał potrzeby kartograficzne rozmaitych wojsk. Wszystkie mapy odbito z płyt miedzianych o wym. 305x420 mm (chyba że tworzono je dla małych wycinków terenu, pozostających poza zasięgiem map głównych). Wszystkie w ramkach, które czasami przyjmowały formę ozdobnej bordiury. Różnią się też wymiarami arkuszy papieru, na których zostały odbite. Całość nosiła nazwę: Topographisch militarische Karte von Deutschland.