Ryszard Winiarski (1936-2006), Obiekt przestrzenny, 1973

akryl, ołówek, drewno; wys. całkowita: 180 cm, wym. podstawy: 40 x 40 x 30 cm;
sygn. i dat. na podstawie: Winiarski 1973 ;
sygn. pod podstawą: winiarski

Do pracy dołączony certyfikat autentyczności podpisany przez Annę Winiarską.

Proweniencja:
kolekcja prywatna, Niemcy

Cała moja twórczość (…) z grubsza biorąc, jest budowana na tych dwóch obiektywnych mechanizmach, na porządku i przypadku. Porządkiem nazywam te doświadczenia, które są przypisane ciągom liczbowym, przypadkiem zaś te, w których uruchomiony został taki czy inny mechanizm losowy. (…) Na początku to, co robiłem, miało służyć przede wszystkim pewnej demonstracji, demistyfikacji określonego obszaru sztuki po to, by zamienić go w obszar konkretnego, rzetelnego doświadczenia. Konsekwencją takiej postawy było odrzucenie wszelkiej myśli o ekspresji, wszelkiej myśli o wrażliwym odbiorze tego, co robię.
Ryszard Winiarski

Nietuzinkowa, przestrzenna struktura o intrygującym kształcie, dzięki charakterystycznemu zestawieniu kolorów i geometrycznej precyzji wpisuje się w rozpoznawalny dorobek artystyczny Ryszarda Winiarskiego. Misternie wykonana konstrukcja jest efektem konceptualnych eksperymentów artysty. Winiarski dzięki konsekwentnie rozwijanej pracy twórczej wypracował rozpoznawalny styl malarski. Specyficzny kod, którym się posługiwał opierał się na połączeniu matematyki i sztuki. Wykorzystywał teorię gier czy rachunek prawdopodobieństwa, aby jak najpełniej zracjonalizować i zobiektywizować proces, którego efektem były tworzone obiekty. W procesie tworzenia decydującą rolę dla artysty odgrywały dwa, z pozoru wykluczające się czynniki: przypadek i zaprogramowanie (art. rzut monetą decydował czy losowane pole ma być koloru czarnego czy białego). Winiarski sprzeciwiał się normom tradycyjnej estetyki, obowiązującym zasadom odnośnie malarstwa czy budowy kompozycji. Jego zdaniem sztuka ma być bezosobowa, pozbawiona emocjonalnego ładunku, logiczna i precyzyjna, a nie oceniana pod względem wartości estetycznych. To zainteresowanie połączeniem racjonalizmu i sztuki wynikało z jednej strony ze studiów na Politechnice Warszawskiej i pogłębiania m. in. wiedzy matematycznej, z drugiej na tendencji w sztuce lat 60., w której dominował obiektywizm i próba łączenia sztuki z naukami ścisłymi.
Oferowana, jedna z najciekawszych form przestrzennych tego artysty z I poł. lat 70., znacząco może wzbogacić niejedną kolekcję sztuki współczesnej. Wyróżnia się wielkość obiektu. Nie jest ona jednak przytłaczająca – stworzona przez artystę forma ma w sobie dużo lekkości. W 1970 roku Winiarski wykonał pierwsze kompozycje przestrzenne. Lata 70. To również narodziny koncepcji gier, które miały za zadanie uaktywnianie odbiorców sztuki i angażowanie ich w proces twórczy (serie prac pt. „Gry”, wystawa w Galerii Współczesnej w Warszawie w 1972 roku). W roku powstania omawianego obiektu artysta prezentował swoje prace na Wystawach Malarstwa Polskiego w „Barney Weinger Gallery” w Nowym Jorku, Kopenhadze i Malmö. W 1973 roku Winiarski otrzymuje półroczne stypendium Fundacji Kościuszkowskiej w Stanach Zjednoczonych.

Bibliografia:
Ryszard Winiarski. Prace z lat 1973-1974, pod red. J. Grabskiego, Kraków 2002.