Zestaw dokumentów po kapitanie 18 Lwowskiego Baonu Strzelców Leona Dzienniaka. W skład zestawu wchodzi książeczka uposażenia oficera wystawiona 1 maja 1947 roku przez 18 Lwowski Baon Strzelców. Odręcznie zapisany życiorys oraz listę otrzymanych odznaczeń z datami i rozkazami nadania oraz wyciąg służby wojskowej z marca 1970 roku.
Leon Dzienniak urodził się 20 lutego 1905 roku w Częstochowie. W 1923 roku ukończył Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w rodzinnym mieście, gdzie uzyskał świadectwo dojrzałości. Na początku II wojny światowej, 3 września 1939 roku, został zmobilizowany jako podporucznik rezerwy w jednostce wojskowej w Wilnie. Po krótkim pobycie w Sokółce i Wilnie, 20 września 1939 roku dostał się do niewoli i został internowany na Litwie, a następnie w lipcu 1940 roku przewieziony do obozu w Kozielsku w ZSRR. Po podpisaniu układu Sikorski–Stalin w 1941 roku został zwolniony i przez obozy w Tnockoje i Jakkobag dotarł 15 sierpnia 1942 roku do Armii Polskiej na Wschodzie, gdzie wcielono go do 2. Korpusu Polskiego.
Służył jako oficer łącznikowy w Dowództwie 6. Lwowskiej Brygady Piechoty pod dowództwem płk. Witolda Nowiny-Sawickiego. Brał udział w bitwie pod Monte Cassino, gdzie przez wiele dni utrzymywał łączność z dowództwami batalionów i kompanii na wysuniętych pozycjach, dostarczając meldunki i zaopatrzenie. Po pierwszej fazie natarcia został przydzielony do sztabu 5. Dywizji Kresowej, gdzie pełnił funkcję oficera łącznikowego przy płk. Klemensie Rudnickim, wyznaczonym przez gen. Andersa do prowadzenia natarcia. Po zdobyciu Monte Cassino objął dowództwo 2. Kompanii Strzeleckiej 16. Lwowskiego Batalionu Strzelców. W kwietniu 1945 roku dowodził kompanią podczas walk nad rzeką Santerno, gdzie jego oddział, wzmocniony czołgami i artylerią przeciwpancerną, pełnił rolę kompanii uderzeniowej.
Po zakończeniu działań wojennych został skierowany na stanowisko dowódcy szkoły podoficerskiej w San Benedetto del Tronto, a później objął funkcję komendanta szkoły wychowania fizycznego w Pieve di Cadore. W 1946 roku ciężko zachorował i przez trzy miesiące przebywał w szpitalu w Anconie. W 1947 roku wraz z oddziałami 2. Korpusu został ewakuowany do Anglii, skąd powrócił do Polski.
Po wojnie zamieszkał w Warszawie i podjął pracę w Państwowym Zakładzie Ubezpieczeń, gdzie pełnił funkcję naczelnika Wydziału Ubezpieczeń Transportowych, a następnie doradcy naczelnego dyrektora. Był aktywnym członkiem organizacji społecznych i kombatanckich, w tym Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, Klubu Karpatczyków oraz Ligi Obrony Kraju. Za zasługi bojowe i działalność otrzymał liczne odznaczenia, w tym Virtuti Militari V klasy, Krzyż Walecznych, Krzyż Monte Cassino, Medal Wojska. Zmarł 22 stycznia 1990 roku w Warszawie.
Stan ogólny jak na zdjęciach.
