[9 Pułk Ułanów Małopolskich] Generał Brygady Stefan Jacek Dembiński. Fotografia portretowa z ferią odznaczeń i odznaką 9 Pułku Ułanów.

Fotografia portretowa Generała Brygady Jacka Dembińskiego z ferią odznaczeń i odznaką 9 Pułku Ułanów.
 

Fotografia o wym. 13,3 x 11 cm. Drobne zarysowanie z lewej strony fotografii, poza tym stan dobry.
Widoczne odznaczenia m.in. Gwiazda Orderu VM, odznaka 9 Pułku Ułanów Małopolskich,

Stefan Jacek Dembiński (1887-1972) – generał brygady Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, w 1964 mianowany przez prezydenta RP na uchodźstwie generałem dywizji.

Urodził się 30 września 1887 w Nowym Siole, w powiecie cieszanowskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Leona Augusta i Michaliny z Ostoja-Wadowskich. Ukończył cztery klasy Niższej Szkoły Realnej Wojskowej w Koszycach (1897–1901) i trzy klasy Wyższej Szkoły Realnej Wojskowej w Hranicach (1901–1904) oraz Terezjańską Akademię Wojskową w Wiener Neustadt (1904–1907). 18 sierpnia 1907 został mianowany podporucznikiem ze starszeństwem z 1 września 1906 i wcielony do 1 pułku ułanów we Lwowie. 15 sierpnia 1911 został odkomenderowany do Wojskowego Instytutu Instruktorów Jazdy Konnej, w charakterze frekwentanta. Na stopień nadporucznika awansował ze starszeństwem z 1 listopada 1912 i 32. lokatą. W 1913 wziął udział w zawodach hippicznych. Walczył na frontach I wojny światowej jako oficer ordynansowy w sztabie 4 Dywizji Kawalerii (od 1 sierpnia 1914) oraz dowódca szwadronu i dywizjonu 1 pułku ułanów (od 1 lipca 1915). Na rotmistrza awansował ze starszeństwem z 1 lutego 1916 i 30. lokatą. Od 20 sierpnia 1916 przebywał w szpitalu, a następnie w Kadrze pułku. Od 20 lutego 1917 ponownie dowodził szwadronem na froncie. Od 1 maja 1918 w szpitalu, a później w Kadrze pułku. Od 20 sierpnia 1918 znów dowodził szwadronem i dywizjonem na froncie.

W Wojsku Polskim od 1 listopada 1918 dowódca Rezerwy Obrony Lwowa. Od 24 listopada 1918 dowódca dywizjonu 8 pułku ułanów, a od 21 stycznia do 1 sierpnia 1919 dowódca samodzielnego dywizjonu 8 puł. w Grupie „Wołyń”. 19 stycznia 1919 został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z dniem 1 listopada 1918 i zatwierdzeniem posiadanego stopnia rotmistrza oraz przydziałem do 8 pułku ułanów. Od 1 września 1919 instruktor jazdy konnej w Szkole Oficerów Jazdy w Przemyślu. 1 maja 1920 został przydzielony do Grupy Olimpijskiej w Warszawie. Od lipca 1920 dowodził 9 pułkiem ułanów. 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w kawalerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. [za wikipedia.pl]