Album fotograficzny po generale Florianie Grabczyńskim, w okresie od 1936 r dowódcy 8 PAC w Toruniu.
Album fotograficzny 1. Centralne Warsztaty Uzbrojenia. Kraków, 4 grudnia 1947. Album wykorzystany do zdjęć prywatnych, zawiera ich 174. Różne formaty. Większość zdjęć z okresu powojennego z lat 1950-tych. Wśród nich 8 fotografii generała brygady, w tym jedno w rogatywce. Kilka fotografii przedstawia przedwojenną Warszawę, wśród nich oficera Wojska Polskiego oraz kadeta. Wym. albumu 25 x 34 cm.
Florian Grabczyński (ur. 23 lutego 1892 w Szakaliszkach nad Dźwiną, zm. 4 kwietnia 1963 w Warszawie) – inżynier, generał brygady Wojska Polskiego.
Przebieg służby wojskowej
Syn Ludwika (1848–1937), właściciela majątku ziemskiego i Eleonory z Sielickich (1861–1940), zamordowanej przez Niemców. W latach 1915–1917, po ukończeniu Oficerskiej Szkoły Artylerii w Kijowie, pełnił służbę w Armii Imperium Rosyjskiego. Następnie służył w 5 Dywizji Strzelców Polskich na Syberii.
Po powrocie do kraju służył w 16 pułku artylerii polowej w Grudziądzu. W 1924 roku był dowódcą 8 dywizjonu szkolnego podchorążych rezerwy we Włodzimierzu Wołyńskim. Z dniem 1 marca 1925 roku przeniesiony został do 8 pułku artylerii ciężkiej w Toruniu na stanowisko dowódcy nowo powstałego III dywizjonu[1]. 17 listopada 1926 roku został przeniesiony z dywizjonu szkolnego artylerii Okręgu Korpusu Nr II do Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim na stanowisko dowódcy II dywizjonu szkolnego[2]. W 1930 roku został przeniesiony do 29 pułku artylerii lekkiej w Grodnie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. Na podpułkownika awansował ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 20. lokatą w korpusie oficerów artylerii[3]. W 1936 roku został dowódcą 8 pułku artylerii ciężkiej w Toruniu. Na pułkownika awansował ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 roku i 5. lokatą w korpusie oficerów artylerii. 28 sierpnia 1939 roku zgodnie z przydziałem mobilizacyjnym objął obowiązki dowódcy 61 pułku artylerii lekkiej. Na tym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej. W latach 1939–1945 przebywał w niemieckiej niewoli, w tym w Oflagu VII A Murnau.
Po uwolnieniu z niewoli został przyjęty do Wojska Polskiego i mianowany dowódcą artylerii 18 Dywizji Piechoty. W 1946 roku został dowódcą artylerii Poznańskiego Okręgu Wojskowego. W tym samym roku został przeniesiony do Ministerstwa Obrony Narodowej w Warszawie na stanowisko szefa Departamentu Uzbrojenia. W lipcu 1947 roku został awansowany na generała brygady. W 1947 roku został dyrektorem Biura Wojskowego w Ministerstwie Przemysłu i Handlu, a w następnym roku szefem Zarządu Technicznego Sztabu Generalnego WP. Od 1949 roku pełnił jednocześnie funkcję przewodniczącego komisji powołanej do organizacji wyższej uczelni wojskowej. W 1950 roku objął stanowisko szefa Oddziału VIII Sztabu Generalnego. 7 kwietnia 1950 roku został komendantem Grupy Organizacyjno-Przygotowawczej Wojskowej Akademii Technicznej. W czerwcu 1951 roku został komendantem Wojskowej Akademii Technicznej.
29 listopada 1951 roku został aresztowany, bezpodstawnie oskarżony o szpiegostwo, skazany i pozbawiony wolności. 9 lipca 1953 roku został zwolniony z więzienia, a w 1956 roku zrehabilitowany. Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie
