Wojsko Polskie] Fotografia gen. W. Wejtko podczas rozmów. Nałęczów 20 VII 1931 r.

Wojsko Polskie] Fotografia gen. W. Wejtko podczas rozmów. Nałęczów 20 VII 1931 r.

Fotografia na papierze Wellington o wym. 14 x 9 cm. Opisana kredką na rewersie.

Władysław Wejtko (ur. 1 lutego 1859 w Inflantach, zm. 16 listopada 1933 w Nałęczowie) – generał major Armii Imperium Rosyjskiego, generał dywizji Wojska Polskiego.
Kształcił się w Odessie. Ukończył Nikołajewską Akademię Wojsk Inżynieryjnych w Petersburgu. Uczestnik wojny rosyjsko japońskiej 1904–1905. Od 1916 w Korpusie Technicznym w Moskwie.

Po rewolucji październikowej działał przy organizowaniu oddziałów polskich na Wschodzie, członek Komitetu Wykonawczego Polskiej Konfederacji Wojskowej, przewodniczący komisji formowania przy rosyjskim Sztabie Generalnym w Petersburgu. Potem formował batalion saperów na Mińszczyźnie i wszedł z nim w skład I Korpusu Polski w Rosji. Po kapitulacji Korpusu organizował i dowodził samoobroną Wilna.

28 października 1918 szef Sztabu Generalnego, generał dywizji Tadeusz Rozwadowski mianował go „kierownikiem wszelkich formacyj samoobrony na Litwie i Białorusi”. 8 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem stopnia generała majora ze starszeństwem z dniem 1 listopada 1916 i mianowany „dowódcą wszystkich formacyj Samoobrony krajowej Litwy i Białorusi oraz wszelkich innych polskich oddziałów wojskowych i milicyjnych na terenie Litwy i Białorusi”. 15 maja 1919 roku Minister Spraw Wojskowych mianował go Inspektorem Inżynierii i Saperów[4]. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej, w 1920 fortyfikował Warszawę. Dowódca fortyfikacji 1 Armii.

3 stycznia 1921 mianowany generałem porucznikiem z dniem przeniesienia w stan spoczynku – 1 kwietnia 1921. 26 października 1923 zatwierdzony został w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z diem 1 czerwca 1919. [wikipedia.pl]