Albrecht Dürer (1471-1528), Adam i Ewa

Komplet dwóch prac, gouttelette/papier, każda 108 x 41 cm.

Komplet dwóch prac, gouttelette/papier, każda 108 x 41 cm w świetle oprawy, oprawione w drewnianą ramę ze szkłem matowym o wym. 120 x 52 cm. Wydawca - Felix Rosenstiel’s Widow & Son. Sucha pieczęć na każdej pracy l.d.

Dwa panele „Adam i Ewa” powstały w 1507 roku i obecnie znajdują się w Museo del Prado w Madrycie. Każdy panel ma około 209 cm wysokości i 81 cm szerokości, co czyni postacie przedstawionymi w naturalnej wielkości. Były to jedne z pierwszych aktów w naturalnej wielkości w malarstwie niemieckim.

Postacie charakteryzują się klasycznymi proporcjami, inspirowanymi antycznymi rzeźbami, co odzwierciedla zainteresowanie Dürera humanistycznymi ideałami piękna. Adam przypomina Apolla Belwederskiego, a Ewa Wenus. Adam przedstawiony jest stojący frontalnie, z ciężarem ciała opartym na jednej nodze (kontrapost). Jego genitalia zakrywa gałązka, symbolizująca Drzewo Życia. Ewa również stoi frontalnie, w podobnej pozie kontraposta. W jednej ręce trzyma gałązkę figową , symbolizującą Drzewo Poznania Dobra i Zła. Wąż podaje jej zakazany owoc, a Ona go przyjmuje, nie patrząc nawet w stronę Węża.

Dzieło jest bogate w symboliczne elementy związane z grzechem pierworodnym: Drzewo poznania dobra i zła- wokół pnia drzewa owija się wąż, trzymający w pysku owoc. Ewa wyciąga rękę, by go wziąć, a Adam stoi obok, pozornie nieświadomy.

Na gałązce trzymanej przez Ewę w obrazie z 1507 roku rzeczywiście wisi tabliczka, na której znajduje się sygnatura Albrechta Dürera oraz data "1507". To ważny element tych obrazów, charakterystyczny dla wielu dzieł Dürera. Umieszczenie sygnatury w tak widocznym miejscu podkreślało jego status artysty i świadomość własnej wartości.
Obrazy olejne „Adam” i „Ewa” z 1507 roku to monumentalne i znaczące dzieła Albrechta Dürera, które demonstrują jego mistrzostwo w malarstwie, jego zainteresowanie teorią proporcji i jego interpretację biblijnego motywu grzechu pierworodnego pod wpływem renesansu włoskiego. Dzieło Dürera było bardzo często kopiowane i naśladowane, co świadczy o jego ogromnej popularności i znaczeniu dla ówczesnych artystów i odbiorców. Było uważane za wzorcowe przedstawienie biblijnej pary i dowód mistrzostwa artysty w oddawaniu idealnych proporcji a idealizowane przedstawienie ludzkiego ciała stało się ważnym punktem odniesienia w historii sztuki.


Obrazy należały do królowej Szwecji Krystyny, która podarowała je królowi Hiszpanii Filipowi IV. Do Prado trafiły w 1827 roku.