format:31x23cm w świetle passe-partout, oryginalna
autolitografia z teki Artystów Legionistów, sygnowana i zatytułowana ołówkiem
przez autora "T.Korpal W oczekiwaniu"
„Teka
autolitografii artystów legionistów wydana w dwudziestolecie zbrojnego czynu legionów
1919-1934”.
Teka wydana została w 1934 roku w Krakowie przez Sekcję Plastyków Legionistów i
towarzyszyła Historycznej Wystawie Legionów Polskich w Muzeum Narodowym w
Krakowie. Wystawa pokazywana była później również w innych miastach, w tym we
Lwowie. Na wystawie obecne były również prace Ignacego Pinkasa o tematyce
legionowej, których większość zaginęła niestety podczas II wojny światowej.
Część znana jest z fotografii, a te, które przetrwały, jak portret artylerzysty
Tadeusza Mullera, znajdują się w Muzeum Narodowym w Krakowie. Teka zawiera 15
litografii 10 artystów, w tym Ignacego Pinkasa. Są to prace Stanisława
Dąbrowskiego, Kazimierza Dzielińskiego, Stanisława Janowskiego, Franciszka
Jaźwieckiego, Stanisława Kamockiego, Tadeusza Korpala, Tadeusza Seweryna,
Wincentego Wodzinowskiego i Leona Wyczółkowskiego. Prace ukazują portrety
żołnierzy, walkę i życie w okopach, cmentarze wojenne i sceny symboliczne.
Większość sygnowana jest ołówkiem przez autorów.
Wszystkie prace powstały specjalnie na przedmiotową wystawę.
Tadeusz Korpal (ur. 13 października 1889 w
Krakowie, zm. 17 listopada 1977 tamże) – polski malarz i pedagog. Syn
rzeźbiarza Michała Stefana, i Karoliny Pobóg Staniszewskiej (1854–1947), brat
Marii (1879–1967), Aleksandra (1881–1960) i Kazimierza (1882–1968)[1]. Ukończył
gimnazjum i zdał maturę w Krakowie. W 1909 rozpoczął studia na Akademii Sztuk
Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Teodora Axentowicza, Jacka Malczewskiego i
Stanisława Dębickiego. Równolegle nauczał rysunku w II Szkole Realnej. Podczas
studiów działał w organizacjach niepodległościowych Zarzewie, Skauting, był
drużyniakiem w Polskich Drużynach Strzeleckich, współredagował pismo „Znicz”. W
1914 ukończył studia i zaciągnął się do Legionów Polskich, przydzielono go do 2
kompanii 1 batalionu 2 Pułku Piechoty. Ze względu na zły stan zdrowia w 1915
został przesunięty do Departamentu Wojskowego Naczelnego Komitetu Narodowego,
gdzie został zaangażowany w sekcji prasowej i graficznej. Po zakończeniu
działań zbrojnych w 1918 przeszedł do rezerwy i wyjechał doskonalić sztukę
malarską do Paryża. Po powrocie został dyrektorem i nauczycielem rysunku w
Gimnazjum w Wieliczce[2]. Był bardzo zaangażowany w życie kulturalne miasta,
zorganizował teatr amatorski, do którego sam pisał sztuki teatralne, a
następnie reżyserował organizowane przedstawienia. Mieszkając w Wieliczce dużo
tworzył, malował pejzaże, kompozycje figuralne, liczne portrety, wyjeżdżał
tworzyć polichromie i nadzorować wykonywanie zaprojektowanych przez siebie
witraży. Latem 1938 powrócił do Krakowa, gdzie otrzymał posadę w V Liceum im.
Augusta Witkowskiego. W listopadzie 1939 został przez gestapo aresztowany i
osadzony w areszcie na Montelupich, podobnie jak inni krakowscy naukowcy,
profesorowie, skąd przewieziono ich do obozu w Wiśniczu. W wyniku losowania
został zwolniony i powrócił do Krakowa, gdzie zaangażował się w tajne
nauczanie. Po zakończeniu działań wojennych powrócił do pracy pedagogicznej w
VIII Gimnazjum i Liceum, poza pracą nauczyciela był również opiekunem drużyny
harcerskiej. Pięć lat później został usunięty z pracy, powodem była
przynależność do Legionów, która kolidowała z nowym ustrojem. Cała energię i
czas poświęcił malarstwu, swój dorobek przedstawiał biorąc udział w wielu
wystawach, gdzie prezentował malarstwo olejne, litografię i grafikę. Wieloletni
działacz Związku Polskich Artystów Plastyków, przewodniczący Sekcji Malarskiej
Okręgu Krakowskiego, współtwórca grupy „Zachęta”.
Autolitografia – litografia, stworzona przez autora – artystę grafika wprost na
kamieniu litograficznym.