drzeworyt barwny, papier, 23x34, sygnatura artysty, na marginesie oznaczenie wydawcy oraz rzeźbiarza i drukarza
W dawnych czasach, każdego lata, w Chiryū odbywały się targi konne. Na tym rozległym polu stoją konie, które przywieziono tutaj na sprzedaż z odległych miejsc. Widać wiele koni przywiązanych do słupów wbitych w ziemię. Pod wysoką sosną pośrodku zgromadzeni ludzie zapewne prowadzą ożywioną licytację koni. Do sosny zbliżają się dwie osoby obładowane pakunkami, prawdopodobnie jedzeniem.
Pięćdziesiąt trzy stacje na gościńcu Tōkaidō to seria 55 drzeworytów z przedstawieniem 53 stacji pocztowych (shukuba) oraz dwóch ważnych punktów drogi: miejsca początkowego to jest mostu Nihonbashi w Edo oraz końcowego wielkiego mostu Sanjo w Kioto. Droga rozciągała się na ponad 500 kilometrów, łącząc stolicę szogunatu ze starą stolicą cesarską. Pięćdziesiąt trzy stacje to postoje dla koni i tragarzy, kwatery, restauracje i domy gejsz dla podróżnych, którzy, przy sprzyjających warunkach pogodowych, mogli pokonać tę odległość pieszo w ciągu dwóch tygodni. Wśród tych podróżnych byli feudałowie (daimyō), którzy mieli obowiązek co dwa lata przebywać na dworze szoguna i podróżować tam i z powrotem w ogromnych procesjach.
W 1832 roku Hiroshige podróżował ze świtą urzędników szoguna z Edo (Tokio) do Kioto wzdłuż drogi Tokaido. Podróż ta była dla niego otwierającym oczy i zmieniającym życie doświadczeniem. Po podróży wrócił do Edo i rozpoczął prace nad serią drzeworytów na podstawie szkiców, które wykonał. Opublikowana w latach 1833-1834 seria „Pięćdziesiąt trzy stacje Tokaido” (Hoeido Tokaido) przyniosła Hiroshige ogromne uznanie zarówno krytyków, jak i publiczności. Umiejętnie uchwycił nastrojowe i klimatyczne warunki pogodowe, oddając mgłę, deszcz, śnieg i wieczorne efekty świetlne. Poetyckie krajobrazy zrównoważył dodając postacie, które stanowią osobisty element tych prac. Seria oferuje widzom możliwość przeniesienia się w czasie do Japonii Hiroshige w cieniu szogunatu Tokugawa i zobaczenia tego życia tak, jak doświadczył go artysta. Seria stała się tak popularna, że ciągłe jej wznawianie w czasach Edo spowodowało całkowite zniszczenie matryc pierwszego wydania.
Drzeworyty ukiyo-e były drukowane kilka razy od okresu Edo, zawsze przy użyciu tradycyjnej metody. Od początku XX w. wydawnictwo Yuyudo wyróżniało się jako jeden z najlepszych wydawców w Japonii. Przestrzegało tych samych rygorystycznych standardów, co wydawcy z XIX w., podczas gdy niektórzy z ich kolegów po fachu szli na skróty. W latach 50. XX w., gdy zainteresowanie drzeworytami z epoki Edo ponownie wzrosło, Yuyudo rozpoczęło projekt wznowienia grafik wielkich mistrzów ze złotego wieku Ukiyo-e. W tym celu zatrudnili najlepszych drukarzy i rzeźbiarzy na świecie. Powstałe prace są jednymi z najwyższej jakości edycji, jakie kiedykolwiek powstały. Drzeworyty Yuyudo są wyjątkowo dobrze wykonane i bardzo starannie opracowane. Większość z prac cyklu posiada oryginalne foldery wydawcy z naniesionym tytułem serii. Wydawnictwo przestało istnieć i wydawać w latach 80. XX w.
Hiroshige Utagawa, zwany także Hiroshige Andō, to jeden z najbardziej znanych japońskich malarzy i grafików. Jego ojciec, Andō Genuemon, był samurajem niskiej rangi i oficerem brygady strażackiej. Od szesnastego roku życia Hiroshige kształcił się w pracowni Utagawy Toyohiry, pod którego pod opieką rozwijać umiejętności i talent. Młody Hiroshige nasiąkał artystyczną atmosferą, jednocześnie pomagając w codziennym życiu brygady ojca. Dopiero w wieku 27 lat postanowił w zupełności pójść drogą twórczości artystycznej. Po śmierci nauczyciela w 1822 r. zaproponowano mu objęcie pracowni po mistrzu, jednak Hiroshige zrezygnował z oferty i postawił na samodzielność. Dorobek artystyczny Hiroshige do dziś nie został w pełni skatalogowany, ale szacuje się, że powstało około 5000 dzieł, przede wszystkim w technice barwnego drzeworytu. Swoją karierę zaczynał od portretów pięknych kobiet (bijin-ga) i wizerunków aktorów kabuki (yakusha-e), ale po śmierci swojego nauczyciela skoncentrował się przede wszystkim na rodzimym pejzażu. Hiroshige pochodził z rodziny samurajskiej, jednakże identyfikował się z mieszczańską kulturą Edo. Zasłynął przede wszystkim jako twórca serii krajobrazowych takich jak: Pięćdziesiąt trzy stacje na gościńcu Tōkaidō (Tōkaidō gojūsan tsugi no uchi), Sto widoków słynnych miejsc w Edo (Meisho Edo hyakkei) i Sześćdziesiąt dziewięć stacji na drodze Kisokaidō (Kisokaidō rokujūkyū tsugi no uchi). W mistrzowski sposób ukazywał pejzaż w różnych porach roku i dnia, interesowały go zjawiska pogodowe. Eksperymentował z efektami i kompozycją, stosował niekonwencjonalne skróty. Wyjątkowym elementem w jego pracach jest przedstawianie zjawisk atmosferycznych takich jak opady śniegu czy deszczu oraz wichury i burze. Z drugiej strony interesowało go zjawisko cienia i jego działanie zarówno w krajobrazie, jak i domowym wnętrzu.
