drzeworyt barwny, tusz, papier, 40x20 cm, sygnatura artysty, na marginesie oznaczenie wydawcy
Kogut to znak zodiaku symbolizujący odwagę. Pianie białego koguta miało moc odpędzania złych duchów. W Japonii jest ptakiem świętym, uosabiającym męskie piękno. Wiersz widoczny w lewy górnym rogu tłumaczy się następująco: Pianie koguta: czas się rozstać. Zabierz mnie do miasta, gdzie nie usłyszymy jego głosu. (tłum. Anna Zalewska)
Hiroshige Andō, zwany także Hiroshige Utagawa, to jeden z najbardziej znanych japońskich malarzy i grafików. Jego ojciec, Andō Genuemon, był samurajem niskiej rangi i oficerem brygady strażackiej. Od szesnastego roku życia Hiroshige kształcił się w pracowni Utagawy Toyohiry, pod którego pod opieką rozwijać umiejętności i talent. Młody Hiroshige nasiąkał artystyczną atmosferą, jednocześnie pomagając w codziennym życiu brygady ojca. Dopiero w wieku 27 lat postanowił w zupełności pójść drogą twórczości artystycznej. Po śmierci nauczyciela w 1822 r. zaproponowano mu objęcie pracowni po mistrzu, jednak Hiroshige zrezygnował z oferty i postawił na samodzielność. Dorobek artystyczny Hiroshige do dziś nie został w pełni skatalogowany, ale szacuje się, że powstało około 5000 dzieł, przede wszystkim w technice barwnego drzeworytu. Swoją karierę zaczynał od portretów pięknych kobiet (bijin-ga) i wizerunków aktorów kabuki (yakusha-e), ale po śmierci swojego nauczyciela skoncentrował się przede wszystkim na rodzimym pejzażu. Hiroshige pochodził z rodziny samurajskiej, jednakże identyfikował się z mieszczańską kulturą Edo. Zasłynął przede wszystkim jako twórca serii krajobrazowych takich jak: Pięćdziesiąt trzy stacje na gościńcu Tōkaidō (Tōkaidō gojūsan tsugi no uchi), Sto widoków słynnych miejsc w Edo (Meisho Edo hyakkei) i Sześćdziesiąt dziewięć stacji na drodze Kisokaidō(Kisokaidō rokujūkyū tsugi no uchi). W mistrzowski sposób ukazywał pejzaż w różnych porach roku i dnia, interesowały go zjawiska pogodowe. Eksperymentował z efektami i kompozycją, stosował niekonwencjonalne skróty. Wyjątkowym elementem w jego pracach jest przedstawianie zjawisk atmosferycznych takich jak opady śniegu czy deszczu oraz wichury i burze. Z drugiej strony interesowało go zjawisko cienia i jego działanie zarówno w krajobrazie, jak i domowym wnętrzu.
Drzeworyty ukiyo-e były drukowane kilka razy od okresu Edo, zawsze przy użyciu tradycyjnej metody. Oedo Mokuhansha to szanowany tokijski wydawca, u którego, podobnie jak w wielu tradycyjnych firmach, rzemiosło druku drzeworytniczego było przekazywane z pokolenia na pokolenie. W latach 50. XX w., w czasie odrodzenia zainteresowania ukiyo-e, Mokuhansha zaczął wznawiać prace Hiroshige w doskonałej kolorystyce i z zachowaniem wszelkich prawideł sztuki drzeworytniczej.
![Andō [Utagawa] Hiroshige, Yoshida. Most na rzece Toyokawa](https://img1.one.bid/img/2784/632833_1w.webp)
