drzeworyt barwny, tusz, papier, 41x28 cm, sygnatura artysty, oznaczenie wydawnictwa i rzemieślników na odwrocie
Projekt przedstawiający piękność bawiącą się z kotem, trzymającą zwierzę wysoko w powietrzu. Jej powiewne kimono jest luźno owinięte wokół niej, a materiał sięga podłogi. Na podłodze obok stoi toaletka i porcelanowa miska. Wstawka w formie ręcznego lusterka w lewym górnym rogu pokazuje służącego przynoszącego piękności czarkę z herbatą.
Utagawa Kunisada, znany również jako Utagawa Toyokuni III, był japońskim artystą ukiyo-e. Jest uważany za najbardziej popularnego, płodnego i odnoszącego sukcesy komercyjne projektanta drzeworytów ukiyo-e w XIX-wiecznej Japonii. W swoim czasie jego reputacja znacznie przewyższała reputację jego współczesnych, Hokusai, Hiroshige i Kuniyoshi. Był uczniem Toyokuniego Utagawy. Tworzył najczęściej różnorodne portrety kobiece (bijinga), niekiedy o charakterze erotycznym (shunga), a także cechujące się ekspresyjnością ujęcia wizerunki aktorów teatru kabuki. Zajmował się także ilustratorstwem książkowym w technice tradycyjnego drzeworytu. Urodził się w pobliżu Edo jako syn zamożnego kupca posiadającego licencję na prowadzenie promu. W wieku 15 lat Kunisada dołączył do prestiżowej szkoły artystycznej Utagawy Toyokuniego i przyjął imię Kunisada. W 1807 r. Kunisada stworzył swoją pierwszą ilustrowaną książkę, a następnie opublikował swoje pierwsze grafiki aktorskie w 1808 r., szybko zdobywając powszechną sławę. Podczas, gdy inni artyści, tacy jak Kuniyoshi Utagawa czy Hiroshige, przez lata walczyli o uznanie, Kunisada od samego początku odniósł szybki sukces. Ostatecznie stał się najbardziej komercyjnym grafikiem drzeworytniczym swoich czasów. W 1825 r. zmarł Toyokuni I, wobec czego Kunisada podjął decyzję o przyjęciu imienia swojego mistrza i zaczął odnosić się do siebie jako Toyokuni. Odtąd stał się rozpoznawany jako Toyokuni III (imię Toyokuni II zostało przyjęte przez mniej znanego artystę ukiyo-e o imieniu Toyoshige, który był zięciem Toyokuni I i zastąpił go na czele szkoły Utagawa po śmierci teścia). Pomimo istniejącej rywalizacji między Kunisadą i Kuniyoshim, obaj artyści zaangażowali się we wspólne projektowanie i publikowanie serii grafik. Ponadto Kunisada uczestniczył we wspólnych projaktach drzeworytniczych z Hiroshige. W 1852 r. Kunisada stworzył serię „Restauracje w Edo”, a następnie współpracował z Hiroshige w 1855 r. przy serii „Pięćdziesiąt trzy miejsca malowane dwoma pędzlami”. Kunisada przewodniczył również szkole ukiyo-e. Wśród jego najbardziej utalentowanych uczniów byli Kunichika i Chikanobu, z których obaj osiągnęli sławę jako wybitni artyści w japońskiej tradycji druku drzeworytniczego.
Drzeworyty ukiyo-e były drukowane kilka razy od okresu Edo, zawsze przy użyciu tradycyjnej metody. Od początku XX w. wydawnictwo Yuyudo wyróżniało się jako jeden z najlepszych wydawców w Japonii. Przestrzegało tych samych rygorystycznych standardów, co wydawcy z XIX w., podczas gdy niektórzy z ich kolegów po fachu szli na skróty. W latach 50. XX w., gdy zainteresowanie drzeworytami z epoki Edo ponownie wzrosło, Yuyudo rozpoczęło projekt wznowienia grafik wielkich mistrzów ze złotego wieku Ukiyo-e. W tym celu zatrudnili najlepszych drukarzy i rzeźbiarzy na świecie. Powstałe prace są jednymi z najwyższej jakości edycji, jakie kiedykolwiek powstały. Drzeworyty Yuyudo są wyjątkowo dobrze wykonane i bardzo starannie opracowane. Większość z prac cyklu posiada oryginalne foldery wydawcy z naniesionym tytułem serii.
