DUNIKOWSKI Xawery. List z dn. 27 lipca 1948 r.; maszynopis z odręcznym podpisem; korespondencja dotyczy rzeźby Zwiastowanie: […] I mnie przepadło wiele rzeźb i uległo zniszczeniu, co jest tym dotkliwszą stratą, że już są one nie do odtworzenia […]; st. bdb.; wym. 210x297 mm.
Franciszek Xawery Dunikowski (1875–1964) – rzeźbiarz, malarz i pedagog. Pochodził ze zubożałej szlacheckiej rodziny. Uczęszczał do Szkoły Technicznej w Warszawie. W 1896 r. rozpoczął studia w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie u A. Dauna i K. Laszczki. Po studiach objął stanowisko profesora rzeźby w Szkole Sztuk Plastycznych w Warszawie. W 1910 r. wyjechał do Krakowa, a w 1914 r. na stypendium do Londynu. Kolejne lata spędził w Paryżu, służył w kompanii Bajończyków w Legii Cudzoziemskiej; w tym samym roku zwolniony ze służby. W 1922 r. wrócił do Polski, aby objąć katedrę rzeźby na krakowskiej ASP. Do grona uczniów Dunikowskiego zaliczali się m.in.: J. Bandura, A. Dyrda, Z. Gawlik, J. Gosławski, M. Jarema, L. Konarzewski (junior), M. Konieczny, J. Puget, H. Wiciński oraz J. Bereś. W 1940 r. aresztowany; przez większość okupacji więziony Auschwitz. W latach 1945–1955, kierował katedrą rzeźby na krakowskiej ASP. W 1955 r. na stałe przeniósł się do Warszawy. W 1959 r. został profesorem i kierownikiem katedry rzeźby w Państwowej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu. Wielokrotnie honorowany przez władze PRL; w 1949 r. został członkiem Ogólnokrajowego Komitetu Obchodu 70-lecia urodzin Józefa Stalina.
