Eugeniusz Eibisch, PEJZAŻ PROWANSALSKI, 1930-1932

50,0 x 61,0cm - olej, płótno sygn. l.d.: Ebiche
na odwrocie na dolnej listwie ramy nalepka paryskiego zakładu ramiarskiego Delf Cadres d'Art
 

Obraz został namalowany podczas pobytu Eugeniusza Eibischa we Francji, dokąd artysta wyjechał w 1922 roku. Jako jeden z najzdolniejszych wychowanków Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, wytypowany przez macierzystą uczelnię otrzymał wówczas stypendium Rządu Francuskiego. We Francji przebywał do późnej wiosny 1939 roku. 
Kubizowane kompozycje, charakterystyczne dla jego wczesnych, krakowskich prac zarzucił ok. 1925 roku, a obrazy zaczął budować delikatnymi dotknięciami pędzla z dużą wrażliwością na kolor i światło. Fascynował go przede wszystkim południowy krajobraz francuski, który stał się wiodącym tematem jego malarstwa. Częste pobyty artysty w Prowansji i w okolicach Nicei zaowocowały wieloma pełnymi uroku pejzażami.


Większość jego dorobku artystycznego z tego czasu została rozproszona po różnych prywatnych kolekcjach i zbiorach. Toteż prezentowany obraz stanowi w spuściźnie artysty niewątpliwą rzadkość. Jedynie trzy prace z tych lat wykazujące analogiczne cechy warsztatowe i tematyczne do oferowanego pejzażu, datowane na lata 1930-1932, znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie.     
 

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite)

Eugeniusz Eibisch (Lublin 1896 – Warszawa 1987) malarz i pedagog - w latach 1912-22 był uczniem Jacka Malczewskiego i Wojciecha Weissa w krakowskiej ASP. W roku 1922 jako stypendysta rządu francuskiego wyjechał do Paryża. Czynnie uczestniczył w tamtejszym życiu artystycznym, wchodząc w krąg École de Paris i ciesząc się przyjaźnią wielu malarzy (m.in. G. Braque’a, Ch. Soutine’a, L. Marcoussisa). Ceniony przez krytykę, dużo wystawiał w paryskich Salonach i galeriach.
W roku 1939 wrócił do kraju, by objąć katedrę malarstwa w krakowskiej ASP, co jednak stało się możliwe dopiero w 1945, równolegle z nominacją na rektora tej uczelni. Od 1950 był profesorem ASP w Warszawie. Tematami obrazów Eibischa były martwe natury, pejzaże i portrety, zwłaszcza kobiece. Wczesne prace ujawniają wpływy formistów, późniejsze zbliżają artystę do szerokiego nurtu polskiego koloryzmu.
Z czasem kształty malowanych postaci czy przedmiotów coraz bardziej zatracają się na rzecz koloru, aż wreszcie obrazy artysty stają się samoistnymi, niemal abstrakcyjnymi kompozycjami barwnymi.