Olej/deska, 17,5 x 20 cm Sygn. l.d.: 'Tad. Pruszkowski'
Proweniencja: podarunek artysty dla jednego z jego uczniów.
Tadeusz Pruszkowski (1888–1942) – polski malarz, pedagog, krytyk sztuki i działacz społeczny, jedna z najważniejszych postaci życia artystycznego II Rzeczypospolitej. Urodził się 15 kwietnia 1888 roku w Borucicach (woj. łódzkie). Studiował malarstwo w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie, a następnie kontynuował edukację artystyczną w Paryżu. Był uczniem i współpracownikiem Konrada Krzyżanowskiego.
W czasie I wojny światowej służył w Legionach Polskich. Po wojnie zaangażował się w życie artystyczne niepodległej Polski. Od 1922 roku był profesorem warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych (przekształconej później w Akademię Sztuk Pięknych), a w latach 1930–1931 oraz 1936–1939 pełnił funkcję jej rektora. Zyskał opinię znakomitego pedagoga – jego uczniami byli m.in. Antoni Michalak, Felicjan Szczęsny Kowarski, Jan Gotard.
Jako malarz zasłynął przede wszystkim z portretów – tworzył realistyczne, często monumentalne przedstawienia postaci, łączące tradycję akademicką z elementami modernizmu. Był również krytykiem sztuki i organizatorem wielu wystaw oraz wydarzeń artystycznych. Współtworzył grupę artystyczną Bractwo św. Łukasza, która dążyła do odnowienia tradycji malarstwa monumentalnego i religijnego w duchu przedwojennego akademizmu.
Po wybuchu II wojny światowej zaangażował się w działalność konspiracyjną. Współpracował z ruchem oporu, m.in. organizując pomoc dla artystów ukrywających się przed okupantem.
Został aresztowany przez Gestapo w czerwcu 1942 roku. 30 czerwca tego samego roku został rozstrzelany w Magdalence pod Warszawą.
