Władysław Czachórski, PORTRET MŁODEJ DAMY

36,5 x 29,7cm - ołówek, kredki, pastel, papier 36,5 x 29,7 cm (w świetle owalnego passe-partout)

sygn. u dołu: Czachórski

Na odwrocie, centralnie, nieczytelna pieczęć lakowa; z lewej pieczęć: PRACOWNIA K[ONSERW]ACJI PAPIERU | Muzeum Narodowego | we Wrocławiu; z prawej fragment nalepki warszawskiego domu aukcyjnego.

 
Wobec skończenie pięknego dzieła sztuki odczuwa się wrażenie zachwytu, płynące z nagromadzonych w niem pierwiastków estetycznych. Dzieło przemawia całokształtem włożonych weń usiłowań, na które się składają i talent, i praca, i wiedza nabyta, i owo harmonijne zrównoważenie użytych środków w dążności do zamierzonego celu. Wtedy zachwycamy się danym utworem jako artystyczną i estetyczną całością, jako czemś tak doskonałem, że ustępuje na plan dalszy konieczność podkreślania talentu jego twórcy – czujemy bowiem, że twórczość ta jest mistrzowska. Talent Czachórskiego, jeśli nie manifestował się wyrazem silnej indywidualności, to miał natomiast rzadko napotykaną cechę możności tworzenia znakomitych dzieł sztuki – sztuki, której podłożem jest piękno, szlachetność, wdzięk, doskonałość formy.


H. Piątkowski, Władysław Czachórski, Monografie Artystyczne, Tom XI Nakład Gebethnera i Wolffa, Warszawa 1927 s. 5-6

Władysław Czachórski (Lublin 1850 - Monachium 1911) – obok Józefa Brandta i Alfreda Wierusza Kowalskiego, był najwyżej cenionym i najbardziej znanym przedstawicielem polskiej kolonii artystycznej w Monachium przełomu XIX i XX wieku. Studia artystyczne rozpoczął u R. Hadziewicza w warszawskiej Klasie Rysunkowej (1866-1867), następnie kształcił się w Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie (1868) oraz od 1869 w Akademii w Monachium, pod kierunkiem H. Anschütza, O. Seitza, A. Wagnera i K. Piloty’ego. Akademię ukończył w roku 1873, odznaczony srebrnym medalem za Scenę z „Kupca weneckiego”. W latach 1874-1877 podróżował do Włoch, Francji i kilkakrotnie przyjeżdżał do kraju. W roku 1879 na stałe osiadł w Monachium i wziął udział w II Wszechświatowej Wystawie Sztuki w monachijskim Glaspalast, na której otrzymał złoty medal za obraz Aktorzy przed Hamletem. Powszechnie ceniony i szanowany, został w roku 1893 został odznaczony bawarskim Orderem Św. Michała. Był członkiem monachijskiego Kunstvereinu, członkiem Akademii berlińskiej i honorowym profesorem Akademii monachijskiej. Brał udział w licznych wystawach, m.in. w Monachium, Wiedniu, Berlinie, Dreźnie oraz w Krakowie, Warszawie, w Łodzi i we Lwowie. Malował obrazy o tematyce szekspirowskiej, martwe natury, wnętrza, pejzaże, portrety i – przede wszystkim – kameralne sceny salonowe z postaciami pięknych i delikatnych dam, które niby „zaczarowane księżniczki w atłasowych szatach żyją w świecie szczęśliwości, beztroski, wiecznej pogody, ciągłego uśmiechu i wytworności”. Doskonałość warsztatu, elegancja, finezja i mistrzostwo w odtwarzaniu detali bogatych strojów, tkanin, kwiatów i zbytkownych przedmiotów sprawiły, że właśnie te obrazy znajdowały najwięcej nabywców. Sukces i ogromne powodzenie Czachórskiego na europejskim rynku sztuki spowodowały, że tylko niewiele jego dzieł trafiło do zbiorów polskich. Większość z nich zgromadziła monograficzna wystawa prac artysty przygotowana w roku 2001 przez Muzeum Lubelskie w Lublinie.