Zygmunt Waliszewski, MARTWA NATURA Z KAPELUSZEM, ok. 1930

46,0 x 38,0cm - olej, tektura Na odwr. pieczęć z nr. 8 (odnoszącym się do wielkości podobrazia); wzdłuż d. krawędzi napis: Waliszewski; na tzw. „zaplecku“ nalepka właścicielska z opisem obrazu.

 

Pochodzenie:

– Kolekcja Józefa Czapskiego (1896-1993).

– Kolekcja prywatna, USA.

 

Obraz pochodzi z kolekcji Józefa Czapskiego, który przyjaźnił się z Zygmuntem Waliszewskim. Połączyły ich studia na krakowskiej ASP. Obaj uczęszczali do pracowni prof. Józefa Pankiewicza. W 1924, obaj wyjechali w gronie członów Komitetu Paryskiego do francuskiej stolicy, gdzie w Luwrze Waliszewski kopiował i malował wariacje na temat dzieł zarówno dawnych mistrzów, jak i francuskich impresjonistów. Prezentowana Martwa natura z kapeluszem wyraźnie utrzymana jest a la maniera de van Gogh, jak miał w zwyczaju mawiać sam artysta. Płótno malowane jest energicznymi impastami, nadającymi bogatą fakturę. Zarówno kolorystyka, jak i długie, wijące się pociągnięcia pędzla przywodzą na myśl obrazy holenderskiego malarza.

Zygmunt Waliszewski (Petersburg 1897 – Kraków 1936) malarz, scenograf, ilustrator. Wykazując od dzieciństwa duży talent plastyczny, edukację artystyczną rozpoczął wcześnie na Kursach Malarstwa i Rysunku prowadzonych przez Nikołaja Sklifasowskiego i Borysa Fogla początkowo w Batumi a następnie w Tyfilisie. Jako 13-letni chłopiec miał swoją pierwszą wystawę pt. „Cudowne dziecko”. Podczas pierwszej wojny światowej wstąpił do wojska i walczył na froncie północnym. Z frontu pochodzi wiele rysunkowych szkiców i portretów żołnierzy, znajdujących się obecnie w zbiorach MNW. Ranny, okres rekonwalescencji przechodził w Moskwie, nawiązując przyjaźń z tamtejszą bohemą artystyczną. Powrócił do Tbilisi i gdy w roku 1918 Gruzja proklamowała niepodległość, Waliszewski aktywnie działał wśród grona futurystów skupionych w tzw. „Uniwersytecie 41”. Wykonał wówczas awangardową formalnie kurtynę dla Państwowego Teatru Opery w Tbilisi. Zagrożenie bolszewickie spowodowało wyjazd artysty do Polski, gdzie w 1921 wstąpił do krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych do pracowni Wojciecha Weissa a następnie Józefa Pankiewicza. Nawiązał kontakt z krakowską awangardą, pisał rozprawy teoretyczne, projektował scenografię i kostiumy do sztuk teatralnych, wykonał dekoracje malarskie Sali klubowej futurystów „Gałka Muszkatołowa”. W 1924 wyjechał z grupą studentów tworzących tzw. „Komitet Paryski” na dalsza naukę do Paryża, gdzie prof. J. Pankiewicz zorganizował filię krakowskiej uczelni. Problem koloru zdominował jego prace i Waliszewski stał się jednym z najwybitniejszych przedstawicieli tego nurtu w sztuce polskiej 20-lecia międzywojennego. Ciężko chory, po amputacji nóg powrócił do Polski w 1930. Tu powstały duże kompozycje jak Wyspa miłości, cykl Uczt inspirowanych twórczością Veronesa, liczne pejzaże i martwe natury zaliczane do najcenniejszych jego dzieł. Jest autorem plafonu na Wawelu w Kurzej Stopce. Ponadto tworzył karykatury, scenki humorystyczne, projektował plakaty. Swoje prace prezentował na wystawach w kraju i za granicą m.in. w Paryżu (1930), Genewie (1931), Krakowie (1932), w Warszawie (1930, 1933) i na Międzynarodowym Biennale w Wenecji (1934). Jego prace posiadają, m.in. Muzea Narodowe w Warszawie, Krakowie, Poznaniu, Szczecinie, Muzeum im. Puszkina w Moskwie, Ermitaż w Sankt Petersburgu. Duży zespół rysunków i akwarel znajduje się w Muzeum Sztuki Gruzińskiej w Tbilisi oraz w tamtejszych kolekcjach prywatnych. W roku 1999 w Muzeum Narodowym w Warszawie odbyła się jego wystawa monograficzna