CLAUDI GALENI Opera Omnia. Medicorum Graecorum opera quae exstant [6 VOL]1821-1828 [MEDYCYNA GRECKA]

Medicorum Graecorum Opera quae exstant editione:

Claudii Galeni Opera Omnia

curavit D. Carolus Gottlob Kuhn 

Prace zebrane Claudiusa Galenusa w ramach serii "Medicorum Graecorum Opera quae exstant editione:" (Zachowane dzieła greckich lekarzy)

6 woluminów:

Volumen II; Volumen V ; Volumen VI ; Volumen VII; Volumen VIII; Volumen XV

Claudius Galenus - rzymski lekarz greckiego pochodzenia. Anatom, filozof, utalentowany badacz i pisarz, jeden z najznakomitszych starożytnych lekarzy, miał olbrzymi wpływ na postrzeganie nauk medycznych w średniowieczu i odrodzeniu. Opisał 7 nerwów czaszkowych, zastawki serca oraz różnice między tętnicami i żyłami; wykazał między innymi, że tętnicami płynie krew, a nie powietrze, jak dotychczas wierzono

Rok wydania: Lipsiae 1821-1828, Prostat in officina libraria car. cnoblochii

s.  [6], 908; [8], 914; [8], 880, [4];  [8], 960; [8], 961, [1]; [8], 919.

Format: 24 x 17 cm

Oprawa: półskórek z epoki/ obcięcia kart barwione

Stan: kompletne i spójne, niewielkie rdzawe przebarwienia [foxing - bez szkody dla tekstu], drobne sygnatury numeryczne na stronach tytułowych [pióro], [PROWENIENCJA: w jednym z woluminów pieczątka imienna "Prof Dr. A. Jurasz w Heidelberg"*;  na stronach tytułowych pieczątki "Gymnasium Friedricii Wilhelms zu Posen"; "Gymnasium zu Krotoschin"], okładki z wytarciami na krawędziach i niewielkim rozwarstwieniem rogów

*Antoni Jurasz (ur. 11 lutego 1882 w Heidelbergu, zm. 19 września 1961 w Nowym Jorku) – polski chirurg. Przez jakiś czas pracował jako lekarz okrętowy na statkach łączących Europę z Ameryką Północną, Afryką i Indiami, a następnie podczas wojny bałkańskiej w 1912 uczestniczył w działaniach niemieckiego Czerwonego Krzyża w Imperium Osmańskim. Po wybuchu I wojny światowej został skierowany do Frankfurtu nad Menem, gdzie powierzono mu stanowisko komendanta szpitala św. Marii. Równocześnie został naczelnym chirurgiem w V Korpusie Armii Niemieckiej. Po wojnie przeniósł się do Poznania, gdzie stanął na czele Katedry Chirurgii Uniwersytetu Poznańskiego i został mianowany profesorem zwyczajnym. W Wojsku Polskim został awansowany do stopnia kapitana pospolitego ruszenia w korpusie oficerów sanitarnych lekarzy ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. W 1923 zorganizował w poznańskim szpitalu Sióstr Miłosierdzia Klinikę Chirurgiczną, w latach 1925/1926 i 1926/1927 był dziekanem Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Poznańskiego, a w latach 1930/1931 był prorektorem uczelni. W tym czasie założył Polskie Towarzystwo Chirurgów i Ortopedów Polski Zachodniej. Podczas kampanii wrześniowej kierował szpitalem wojskowym, który m.in. niósł pomoc obrońcom Modlina, po kapitulacji twierdzy przedostał się do Francji, a po jej klęsce w czerwcu 1940 później do Wielkiej Brytanii. Przyczynił się do założenia Polskiego Wydziału Lekarskiego na Uniwersytecie w Edynburgu.