KRAUSHAR Aleksander, Losy Miączyńskiego

Losy Miączyńskiego 

Marszałka Konfederacyi Barskiej, Generała Wojsk Republikańskich za czasów Wielkiej Rewolucyi Francuzkiej (1769-1793). Obraz historyczny przez (...) Z 59 ilustracyami. Petersburg 1902. Nakł. Księgarni K. Grendyszyńskiego. 8, s. [8], 223, ilustr. w tekście, opr. płsk. z epoki, złoc. napisy na grzbiecie.
Pieczęcie herbowe "Biblioteka Radziechowska". Na okładce nalepka biblioteczna - "Bibljoteka Radziechowska". Stan dobry. J. Miączyński herbu Suchekomnaty (1743-1793), hrabia, starosta łosicki, łęczycki. Rotmistrz chorągwi pancernej (1766), generał brygady wojsk francuskich 1792 roku, wojewoda bełski. Mając niecałe trzynaście lat, został starostą łosickim. W czasie bezkrólewia stanął po stronie Karola Radziwiłła i bił się pod Słonimiem, z nim również uszedł za granicę. Po powrocie oddał swój głos z województwem wołyńskim na Stanisława Poniatowskiego. Przystąpił do konfederacji barskiej. Był oficerem zaopatrzeniowym konfederatów barskich w okolicach Jedlicza. Marszałek konfederackim województwa bełskiego. W 1771 w bitwie pod Lanckoroną został pojmany przez Rosjan. Uciekł z niewoli. W 1792 roku został dowódcą dywizji armii nadreńskiej. Oskarżony o próbę pomocy Dumouriezowi w próbie przywrócenia monarchii, został zgilotynowany.