ZAJĄC Józef - Dwie wojny. Mój udział w wojnie o niepodległość i w obronie powietrznej Polski [Londyn 1964]

Londyn 1964. Katolicki Ośrodek Wydawniczy "Veritas". Seria czerwona "Biblioteki Polskiej". 12,5x19 cm, str. 477, płócienna oprawa wydawnicza z obwolutą. Stan dobry (niewielkie naddarcia obwoluty).

Wspomnienia Józefa Zająca (1891-1963), generała dywizji pilota Wojska Polskiego, działacza niepodległościowego, kawalera Orderu Virtuti Militari. Był doktorem filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego i uniwersytetu w Edynburgu z zakresu psychologii, wykładowcą na uczelniach brytyjskich i amerykańskich oraz autorem licznych prac naukowych. Jako wojskowy odbył długą drogę służby w oddziałach wojska polskiego, na wielu terenach i w różnych formacjach. Zaczął w r. 1912 od "Strzelca". W Legionach odbył kampanię karpacką, besarabską i wołyńską, brał udział we wszystkich ważnych bitwach i został dwukrotnie ranny. Jako jeden z inicjatorów zerwania z państwami centralnymi (Niemcami, Austrią i ich sojusznikami), po bitwie pod Rarańczą przedarł się na stronę rosyjską. Mianowany pułkownikiem, dowodził 15 pułkiem strzelców w II Korpusie. Wzięty do niewoli w bitwie pod Kaniowem, zbiegł i w r. 1918 udał się do Francji, gdzie dowodził pułkiem szkół wojskowych. W latach 1919-1920 odbywał studia w wyższej szkole wojennej w Paryżu. W wojnie polsko-bolszewickiej w roku 1920 był szefem sztabu III Armii. Brał udział w trzecim powstaniu śląskim. W r. 1924 jako generał brygady dowodził przez 10 lat 23 dywizją piechoty na Śląsku i kierował budową fortyfikacji śląskich. W r. 1936 mianowany dowódcą okręgu korpusu we Lwowie, a wkrótce potem inspektorem obrony powietrznej państwa. Na obczyźnie gen. Sikorski mianował go dowódcą sił powietrznych polskich we Francji, a potem w Anglii.