Wymiary: 100,5 x 80 cm
sygnowany i datowany p.g.: 'Józef Mehoffer. 98'
nr inw. MP 403 MNW
Literatura
W młodzieńczym okresie twórczości Mehoffer namalował kilka wizerunków własnych, zazwyczaj niewielkich, ograniczonych do popiersia na neutralnym tle, odznaczających się uproszczoną, wąską skalą barw. Na ich tle „Autoportret” z 1898 wyróżnia się rysem pewnej reprezentacyjności. Świadczy o tym ujęcie niemal w całej postaci, starannie wystudiowana poza siedzącego na krześle modela, jego oficjalny ciemny strój oraz sugerujące wnętrze pracowni tło utrzymane w żywych, intensywnych kolorach. Widoczne w głębi kompozycji akcesoria malarskie – paleta i pędzle – przypominają o profesji artysty. Portret zwraca uwagę ekspresją twarzy o wyrazistych rysach oraz typową również dla innych wizerunków własnych Mehoffera intensywnością spojrzenia skierowanego wprost na widza. Pogłębiony modelunek walorowy oblicza i całej postaci artysty kontrastuje z płaszczyznowo-linearnym rozwiązaniem partii tła, podobnie jak głęboka czerń jego stroju z intensywną zielenią narzuty oraz jasną, bladoróżową barwą ściany pracowni.
Obraz zamyka wczesny okres twórczości Mehoffera, naznaczony paryskimi studiami (1891-96), podczas których stopniowo krystalizował się jego język artystyczny. Pod wpływem francuskiego symbolizmu, szczególnie sztuki nabistów, portrety Mehoffera zmieniają się, zyskują większą siłę ekspresji. Na tle innych, zwłaszcza kobiecych, wizerunków jego autorstwa przedstawienia własnej osoby wyróżniają się prostotą kompozycji, dążeniem do uogólnienia form, oszczędnym wykorzystaniem środków artystycznego wyrazu; są całkowicie pozbawione akcentów o charakterze dekoracyjnym.
„Autoportret” Mehoffera został zaprezentowany na I wystawie Secesji Wiedeńskiej w 1898, w której uczestniczyła bardzo duża grupa twórców polskich skupionych w Towarzystwie Artystów Polskich „Sztuka”.
Ewa Micke-Broniarek, Iwona Danielewicz
Zbiory Malarstwa Polskiego do 1914 Muzeum Narodowe w Warszawie
Biogram
Był malarzem, grafikiem, dekoratorem, scenografem i pedagogiem. Malarstwa uczył się w latach 1887-94 w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u W. Łuszczkiewicza i J. Matejki, równocześnie studiując prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim. Kontynuował naukę w paryskich uczelniach: Académie Julian, Académie Colarossi (u P. - J. Blanca, G. Courtoisa) i École des Beaux-Arts (u L. Bonnata). Po studiach w latach 1894-96 przebywał na zmianę w kraju, Paryżu i w Szwajcarii. Za projekt witraży do kolegiaty we Fryburgu otrzymał I nagrodę na międzynarodowym konkursie (realizacja witraży trwała do roku 1934). W roku 1896 zamieszkał w Krakowie, a od 1900 roku był wykładowcą w Akademii Sztuk Pięknych. Był członkiem i współzałożycielem Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka (1897 r.). Malował dekoracyjne portrety, kompozycje symboliczne, pejzaże i martwe natury.
