Józef Pankiewicz (1866 Lublin - 1940 Marsylia), Widok rue Bourbon-le-Chateau w Paryżu, 1925 r.

olej, tektura, 41 × 33 cm
sygn. l. d.: „Pankiewicz”

na odwrocie opisany przez artystę na odwrocie l. g.: „Rue Bourbon-le--Chateau/1925” oraz nalepki wystawowe z Muzeum Narodowego w Warszawie z nr dep. 836/05 oraz pieczęć sklepu materiałów malarskich.
Do obrazu dołączona ekspertyza prof. dr hab. Michała Haake
Wystawiany:
– „Józef Pankiewicz. Życie i dzieło. Artyście w 140. rocznicę urodzin”, Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 2006
Reprodukowany:
– „Józef Pankiewicz. Życie i dzieło. Artyście w 140. rocznicę urodzin”, Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 2006, s. 141, poz. 344

„Sztuka Pankiewicza to sztuka dojrzała, subtelna, finezyjna, niemal przerafinowana; sztuka pełna smaku i umiaru; sztuka pogodna, zmysłowa, apollińska, dająca wyłącznie doznania łagodne i harmonijne; sztuka pełna radości życia, radości koloru, radości farby. Nie tylko Monet i Cézanne, ale również Wenecjanie i Renoir stali u kolebki tej sztuki.
Wielka inteligencja, wielka wrażliwość, wielka kultura – oto określenia, które przychodzą na myśl, kiedy mowa o Pankiewiczu. Człowiek ogarnięty pasją ciągłego doskonalenia. się; nieznużony poszukiwacz i eksperymentator, wiecznie głodny nowych metod i technik, ciągle, często zupełnie niespodziewanie przerzucający się od jednego kierunku, od jednego stylu malarskiego do drugiego, a przy tym, pod pozorami wiecznej zmienności, posiadający pewną własną linię zasadniczą. Natura chłonna, „bluszczowa”, jak Słowacki, oplatająca się raz po raz dokoła talentu innych, a przy tym nie zatracająca swej samodzielności. Artysta, wyczuwający wcześniej niż inni nowe prądy i śmiało podążający za nimi.”
Mieczysław Wallis, „Sztuka polska dwudziestolecia”, wyd. Arkady, Warszawa 1959, s. 41.