sygn. p.d.: J. Fałat
Na tzw. "zaplecku" nalepka krakowskiego domu aukcyjnego.
Mistrzem trzeba być nie lada, aby z chaotycznego na pozór zmieszania plam i plamek różnobarwnych wydobyć twarz ludzką żywą, uduchowioną, pełną wyrazu właściwego i temperamentowej odrębności.
Wiktor Gomulicki, cyt. za: Julian Fałat. Wystawa Jubileuszowa na 10-lecie Muzeum Regionalnego w Stalowej Woli, Stalowa Wola 2009, s. 130.
Bardzo ważne miejsce w twórczości Fałata zajmuje portret. Obok tych najliczniejszych, malowanych na zamówienie, artysta tworzył autoportrety. Wielokrotnie jednak, modelami urodzonego w rodzinie wiejskiego organisty Fałata, stają się chłopi, starcy czy przedstawiciele niższych klas społecznych, na których los był ze względu na swoje pochodzenie i doświadczenia życiowe szczególnie wrażliwy. Konwencja przedstawienia ewoluuje tu zgodnie ze stylem artysty, o czym pisze Jerzy Malinowski: od rysunkowych, bardzo starannie i szczegółowo rozpracowanych prac z lat 80. przez impresyjnie, niekiedy o pospiesznej fakturze ujęcia, modelowane światłem, przy kontrastowym, lecz chłodnym kolorycie z dominacją błękitu. Przykładem może być Studium starca w czapce (1890) i w większym stopniu Głową rybaka (1891), malowana nieregularnymi, jakby chaotycznie zestawionymi, różnobarwnymi plamami, które bardziej „sugerują“ niż „przedstawiają“. Około roku 1900 Fałat zaczyna kłaść szerokie, płaskie, syntetyczne plamy barwne ograniczając znacznie ich liczbę. (Jerzy Malinowski, Julian Fałat, Warszawa 1985, s. 46).
Julian Fałat (Tuligłowy [okręg lwowski] 1853 - Bystra k. Bielska 1929) - malarz i pedagog - jeden z najwybitniejszych artystów polskich okresu przełomu XIX i XX wieku, członek polskich i europejskich stowarzyszeń twórczych oraz Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie, wielokrotnie odznaczany medalami na wystawach międzynarodowych. Studiował malarstwo u Władysława Łuszczkiewicza i Leona Dembowskiego w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie (1868-71 i 1881) i w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium u Alexandra Strähubera i Johana Leonhardta Raaba (1877-80). Po studiach spędził kilka miesięcy w Rzymie, w 1884 był w Paryżu i w Hiszpanii, a w 1885 odbył podróż morską dookoła świata. W 1886 podczas polowania u ks. Radziwiłłów w Nieświeżu poznał późniejszego cesarza Niemiec Wilhelma II - dla którego następnie w latach 1886-95 pracował w Berlinie jako malarz nadworny. W latach 1894-96 współpracował z Wojciechem Kossakiem przy panoramie Berezyna. W 1895 został powołany na stanowisko dyrektora Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie, w której gruntownie zreformował system nauczania, przekształcając tę uczelnię w nowoczesną Akademię Sztuk Pięknych (r.1900). Do roku 1910 był rektorem Akademii; po przejściu na emeryturę osiadł w miejscowości Bystra k. Bielska. Znakomity akwarelista, malował także olejno. We wcześniejszym okresie tworzył w konwencji realistycznej, z czasem rozjaśnił i wzbogacił paletę, a w akwarelach wprowadzał rozlewną plamę barwną. Zasłynął jako malarz scen myśliwskich rozgrywających się najczęściej w zimowej scenerii; malował też pejzaże, wiejskie sceny rodzajowe, portrety, widoki miejskie.
