Wymiary: 35 x 25,5 cm (w świetle oprawy)
sygnowany l.d.: 'Piramowicz'
na odwrociu sygnowany i opisany: 'Piramowicz. | Paris' oraz nalepka inwentarzowa: 'Nr. 58 | Kwiaty XII' oraz numer: 'N=5'
Pochodzenie
kolekcja Wacława i Marii Woszczyńskich
kolekcja Marii Woszczyńskiej
spadkobiercy Marii Woszczyńskiej
Biogram
Rozpoczęła naukę malarstwa u Miłosza Kotarbińskiego, którą od 1904 roku kontynuowała w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Karola Tichy’ego. W latach 1910-12 studiowała w Szkole Sztuki Dekoracyjnej w Dreźnie. Równolegle doskonaliła warsztat tworząc kopie znanych dzieł wielkich mistrzów wystawionych w miejscowych galeriach. Z tego okresu zachowana jest kopia Madonny Sykstyńskiej Rafaela.
W grudniu 1912 roku wspólnie ze swoją przyjaciółką Sarą Lipską – wszechstronnie utalentowaną artystką rzeźbiarką, malarką i dekoratorką (prywatnie muzą Xawerego Dunikowskiego) wyjechała do Paryża. Większość historyków sztuki jako przyczynę wyjazdu podaje za Edwardem Waligórą (katalog krakowskiej wystawy Zofii Piramowicz w 1972 roku) zawód miłosny doznany ze strony Kazimierza Przerwy-Tetmajera, ale nie wydaje się, aby był to jedyny powód. Zaręczyny z Tetmajerem były zrywane i odnawiane więcej niż raz, a mimo to oboje pozostawali w przyjaźni aż do choroby poety. Zatem ważną rolę musiała odegrać chęć pracy w artystycznej stolicy Europy – Paryżu i zamiłowanie do podróży w ogóle. Wiadomo, że po przybyciu do Francji kontaktowała się z Władysławem Ślewińskim, przypuszczalnie odwiedzając go w Bretanii. Jak podaje rodzina artystki Ślewiński udzielił jej wskazówek warsztatowych, co niespecjalnie wpłynęło na sposób malowania Piramowicz.
W Paryżu Zofia Piramowicz zaprzyjaźniła się z Olgą Boznańską, wspólnie z którą udzielała się społecznie i towarzysko w kręgu polskich artystów.
Po I wojnie światowej dużo podróżowała po Francji (Nicea, Biarritz), do Włoch (Wenecja), Hiszpanii (Madryt, Toledo, Segovia, Andaluzja) i krajów Maghrebu: Algierii, Maroka i Tunisu (Tunezji). Odwiedzała także Polskę.
Pokochała folklor Orientu, nawiązała miejscowe przyjaźnie i zaczęła uczyć się arabskiego. Swoje podróże dokumentowała pędzlem i obiektywem korzystając ze składanego kieszonkowego Kodaka Vest Pocket na czarno-białych negatywach w formacie 6,5 x 4 cm.
Wystawiała na ekspozycjach Salon des Independants, Salon de Tuileries i Salon d’Automne (jako Societaire - członkini Stowarzyszenia) oraz w paryskich galeriach Barbazanges, Montaigne, d’Olympia, w salach wystawowych Towarzystwa „ORBIS” w Paryżu. Malowała pejzaże, sceny rodzajowe, typy ludzkie i kwiaty, także karykatury. Wiele obrazów Z.P. z okresu międzywojennego trafiło do kolekcjonerów w U.S.A. Zdobiły również mieszkania paryskich celebrytów (m.in. Antoine’a Cierplikowskiego).
W 1972 roku Muzeum Etnograficzne w Krakowie (dyr. Edward Waligóra, kurator dr Janusz Saryusz-Kamocki) zorganizowało wystawę monograficzną Zofii Piramowicz, szczególnie akcentując jej malarstwo dokumentujące folklor Maroka i innych krajów Maghrebu. Wystawiono również bogatą kolekcję zgromadzoną przez Zofię Piramowicz, a składającą się ze strojów ludowych, biżuterii i drobnych przedmiotów użytkowych z tego rejonu – obecnie w zbiorach Muzeum Etnograficznego w Krakowie – dar rodziny Artystki. Wystawę objął honorowym patronatem J. E. Ambasador Królestwa Maroka w Warszawie.
Aktualnie jedna ze sztandarowych prac Zofii Piramowicz przedstawiających plac targowy Jemaa el-Fnaa w latach 30. XX w., (olej/płótno) jest wystawiona w Muzeum w Pont-Aven na wystawie „Les Artistes Voyageuses 1880-1944” Evian-les-Bains/Pont-Aven 1922-23 (kuratorka Arielle Pelenc). Wystawa czynna do 5 listopada 1923 r.
Obecnie we Francji i w Polsce prowadzone są badania naukowe nad życiorysem i twórczością Zofii Piramowicz, po ukończeniu których można się spodziewać możliwie pełnego katalogu prac artystki.
