Wymiary: 90 x 120 cm
sygnowany, datowany i opisany na odwrociu: '"Mulier fontis. Hommagea' | Helena Kuczalska" | Dorota Kuźnik, 2024r.'
Literatura
"Przedstawiony na moim obrazie, zainspirowany propagowaną przez Kuczalską ideą kultury fizycznej portret zbiorowy gimnastyczek doskonale wpisuje się w reprezentowany przez postaci z moich obrazów typ kobiecości. Ukazane na nim figury, kobiety o mocnych rysach twarzy, muskularnych figurach i o solidnym wolumenie mogą przywodzić na myśl bohaterki z obrazów powstałych w konwencji malarstwa socrealistycznego, poprzez cechujący je monumentalizm i schematyzm formalny. Można się też dopatrzyć w nich stylistycznego i formalnego podobieństwa ze znanymi nam z historii postaciami młodych dziewcząt z organizacji Jungmadelbund (Związek Młodych Dziewczyn) czy z Bund Deutscher Madel (Związek Niemieckich Dziewczat). Abstrahując od ideologicznego potencjału wizerunku niemieckich gimnastyczek, w którym sport, kult ciała i tężyzny fizycznej były narzędziem indoktrynacji politycznej, i wpajania nazistowskiej ideologii, moja fascynacja nim zatrzymuje się wyłącznie na poziomie jego wartości estetycznej."
DOROTA KUŹNIK
Biogram
Uprawia głównie malarstwo olejne na płótnie i desce. Absolwentka Wydziału Malarstwa i Rzeźby na Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, gdzie w 2016 r. uzyskała dyplom magisterski z wyróżnieniem w pracowni malarstwa prof. A. Dymitrowicza i pracowni multimediów prof. W. Pukocza. Absolwentka Filologii Germańskiej oraz Studiów Podyplomowych w Centrum Studiów Niemieckich i Europejskich im.W. Brandta na Uniwersytecie Wrocławskim. Autorka wielu wystaw indywidualnych, a także uczestniczka wystaw zbiorowych. Nominowana w 2015 r. do II etapu Konkursu Malarskiego „POSTAWY” na najciekawszą postawę artystyczną wśród studentów kierunku: Malarstwo Akademii Sztuk Pięknych im Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu. Jest laureatką wyróżnienia honorowego w 27. Ogólnopolskim Przeglądzie Malarstwa Młodych „Promocje” w Legnicy i finalistką 5 Triennale Malarstwa Współczesnego „Jesienne Konfrontacje”, Rzeszów 2019, gdzie znalazła się wśród 15 artystów nominowanych do nagrody. Laureatka wyróżnienia honorowego Podkarpackiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych 6. Triennale Malarstwa Współczesnego „Jesienne Konfrontacje”, Rzeszów 2022. Dwukrotna finalistka IV i V Ogólnopolskiego Konkursu Malarskiego im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy w roku 2020 i 2022 , finalistka I Ogólnopolskiego Konkursu Malarskiego im. Krzysztofa Grzesiaka, Wieża Ciśnień, oddział Muzeum w Lęborku. Brała udział w Międzynarodowym Konkursie YICCA International Contest of Contemporary, oraz w 16.Warszawskich Targach Sztuki w Arkadach Kubickiego i 18. i 19. Warszawskich Targach Sztuki w EXPO XXI Warszawa-Międzynarodowe Centrum Targowo –Kongresowe.
Głównym tematem obrazów Doroty Kuźnik jest kobieta. Istotą tych kobiecych wizerunków jest próba zobrazowania tego co składa się na kobiecość, definiuje ją, określa jej status, kondycję społeczną i kulturową oraz role jakie odgrywa we współczesnym świecie. W szerokim wachlarzu kobiecych wizerunków obok kobiety matki i tematu macierzyństwa i idei siostrzeństwa i posiostrzenia zajmuje figura kobiety androgynicznej. Obok tematyki przedstawiającej macierzyństwo kreuje też pozytywny model kobiecości realizowanej poza macierzyństwem. W wizerunkach pozornie milczących, ukazanych w statecznych pozach kobiet zdaje się kryć postawa sprzeciwiająca się byciu ofiarą przeznaczenia, powołania do pełnienia przypisywanej im społecznej roli matki i macierzyństwa, jako jedynej słusznej możliwości realizowania się i manifestowania się ich kobiecości.
Obecne w jej malarstwie wcielenia kobiecości to portrety kobiet, w których nie skupia się na oddaniu wizji konwencjonalnego piękna, ale raczej na wyzbyciu się atrybutów uważanych za kobiece. Wchodząc w dialog z dyskursem postfeministycznym podejmuje próbę reinterpretacj pojęcia kobiecości w malarstwie opartej o modelowe reprezentacje kobiecości, idealne, uprzedmiotowione reprezentacje kobiety tradycyjnie ukazywane na wizerunkach kobiet w malarstwie, redefiniując tym samym pozycję kobiet funkcjonujących w tradycyjnej społecznie i kulturowo przypisanej im roli. Chętnie sięga po strategie subwersywne. Nie jest to jednak skrajny feministyczny interwencjonizm i aktywizm.
Przez nawiązanie dialogu ze spuścizną sztuki dawnej dokonuje reinterpretacji języka ikonograficznych schematów malarstwa przeszłości. W swoich obrazach tworzy wizerunek kobiety, inspirowany stylistycznie i formalnie malarstwem średniowiecznym i wczesnorenesansowym oraz językiem ikonograficznym malarstwa przeszłości. Odwołuje się także do tradycji portretu trumiennego, portretu podwójnego i konwencji portretu fotograficznego epoki wiktoriańskiej. Wykorzystując motyw konterfektu podwójnego, nawiązuje do DUALIZMU ciała i duszy, piękna i brzydoty, rozkwitu i rozkładu, młodości i starości, wreszcie życia i śmierci – motywu niezmiennie pojawiającego się w mojej twórczości. Twórczość Doroty Kuźnik cechuje zamysł łączenia ustanowionych formuł, schematów i konwencji obrazowania malarstwa dawnego ze współczesną ikonografią. Kuźnik tworzy wizualne połączenia pomiędzy klasycznym malarstwem europejskim a sferą wizualną XXI wieku. Artystka opowiada, w jaki sposób ta strategia znajduje odzwierciedlenie w technice malarskiej: „Z czasem coraz bardziej zaczęło mnie fascynować malarstwo, w którym kładzie się akcent na płaszczyznę, jej płaskość, pozbawione aluzji i iluzji, bez klasycznie budowanej przestrzeni iluzjonistycznej, bez perspektywy wywołującej iluzję głębi. Wchodząc w dialog z uświęconą wielowiekową tradycją albertiańską, postrenesansową konwencją malarstwa sztalugowego, stworzyłam serię obrazów wpisujących się w nurt malarstwa o modernistycznym rodowodzie, skupionego na przyrodzonych mu cechach konstytutywnych, takich jak: płaskość, materia malarska, abstrakcyjność powiązana z optyczną iluzją. Afirmacja objektowości obrazu, koncentracja nad jego kondycją i statusem i wyzwolenie go z konwencjonalnego myślenia o jego istocie stały się punktem wyjścia moich refleksji o możliwościach sposobów obrazowania”.
Odniesienia do kanonów malarstwa dawnego odbywa się na zasadzie „puszczenia oka” do arcymistrzowskiej formy, bawienia się i żonglowania konwencjami i schematami obrazowania. Artystka często wchodzi z nimi w dialog, oparty na refleksyjnym, a niekiedy wręcz dowcipnym koncepcie czy postmodernistycznym żarcie, na żartobliwym przetworzeniu tradycji, które wynika ze świadomej postawy twórczej: „W malarstwie nie chodzi mi wyłącznie o wartości estetyczne, a o forsowanie obrazu jako problemu. W procesie twórczym stale towarzyszy mi refleksja, czy obraz w sztuce współczesnej jest już tylko odpowiedzią na kondycję współczesnego malarstwa i wpisuje się jedynie w nurt działań, będących reakcją na kryzys reprezentacji malarstwa i starych konwencji obrazowania, na kryzys usankcjonowanych wielowiekową tradycją sposobów obrazowania. Zastanawiam się, czy w obecnych czasach, w epoce postartystycznej, ponowoczesnej, w dobie malarstwa postmedialnego, obrazowania w dobie mediów elektronicznych obraz może być jedynie reakcją na przewartościowanie i wyjałowienie dawnej formuły reprezentacji i sprowadzać się jedynie do sumy refleksji nad samym sobą?” W dialogu tym przywołuje historyczne formy malarstwa, motywy, toposy sztuki dawnej, odwołuje się do filozoficznych rozważań nad naturą, statusem, możliwościami i ograniczeniami malarstwa i obrazu (malarstwo tablicowe na desce pokryte zaprawą kredową, technologia ikony, postalbertiańska tradycja malarstwa rozumianego jako fenestra apperta, polisemia zwierciadła, Duchampowskie ready mades, object trouve, gadamerowskie refleksje o istocie sztuki jako gry), przekształca ich sens w zmienionych kontekstach. Dzięki wpisaniu „cytatów” z historii sztuki malarskiej w nowe narracje uruchamiam otwartą, a jednocześnie precyzyjnie określoną grę znaczeń.
