Henryk Stażewski (1894 - 1988), Relief, 1983

relief, akryl, płyta pilśniowa, 45 x 45 cm, sygnowany na odwrocie: '1983 | H. Stażewski'

Nieskończona wielość i wielorakość kształtów widzianych bezustannie i niezauważonych – wielość różnych struktur materii itd., inspiruje artystę do szukania porządku w chaosie i uproszczenia przez sprowadzanie do kształtów
geometrycznych. (…) Sztuka zawiera w sobie cechy magicznego działania. Z jednej strony narzuca widzowi, że to co widzialne należy dopełnić tym co niewidzialne.
Poza tym nosimy w sobie imaginacyjne powiązania. Gdy znajdujemy się na ulicy, czy chodzimy po mieszkaniu, wszystko dookoła – to cofa się – ucieka – to występuje naprzód – schodzi na boki itp. Dla nas zwykły widok staje
się niezwykłym.
Henryk Stażewski, „Sztuka” 4/84

Malarz, grafik, teoretyk sztuki. Jest uważany za jednego z najznamienitszych twórców awangardy okresu międzywojennego. Związany z nurtem konstruktywizmu. W latach 1913–19 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie, pod kierunkiem Stanisława Lentza. Należał do wielu ugrupowań artystycznych, taki jak: Ekspresjoniści Polscy, Blok, Praesens, a. r., Cercle et Carré, Abstarction-Création. Często podróżował do Paryża. Przyjaźnił się z Pietem Mondrianem, Theo van Doesburgiem oraz Michelem Seuphorem. Jest uważany za jednego z pierwszych polskich twórców geometrycznych abstrakcji. W 1930 roku był współorganizatorem zbiórki dzieł artystów międzynarodowej awangardy przeznaczonych dla muzeum łódzkiego (obecnie w Muzeum Sztuki w Łodzi). Po II wojnie mieszkał i działał w Warszawie. Po 1956 roku, uznawany powszechnie za patrona polskiej awangardy, uprawiał już wyłącznie abstrakcję o konstruktywistycznym rodowodzie. Tworzył cykle prac będących studiami płaszczyzn, linii, kolorów w różnych układach względem siebie. Obok malarstwa i form pochodnych, jak kolaże, reliefy, multiple, tworzył formy przestrzenne i grafikę. Jego prace pojawiały się na wielu wystawach, m.in.: Warszawie, Wilnie, Łodzi.