Jacek Sienicki, CZASZKA, 1985

60,5 x 74,0cm - olej, płótno sygn. wybrana w farbie p.g.: XI 85. JS.

sygn. na odwrocie na płótnie: Jacek | Sienicki | ol.pł | „CZASZKA“ | XI 85, obok pieczątka zezwalająca na wywóz za granicę

na odwr. na g. listwie krosna częściowo zniszczona nalepka Biura Wystaw Artystycznych „Zachęta“ w Warszawie, obok nalepka z numerem 1032. Na l. listwie krosna nalepka Spółdzielni Rzemieślniczej w Grodzisku Mazowieckim.

 

Obraz opisany i reprodukowany:

– Jacek Sienicki, Galeria Browarna, 1994, oprac. graf. Andrzej Biernacki, il. barwna s. 121, spis reprodukcji il. 82 s. 141.

 

W tekście o malarstwie Sienickiego, Stanisław Rodziński tak pisał o obrazach z motywem końskiej szczęki: Sam temat narzuca paralelę z odwiecznym “vanitas”, jest w tym więc swoisty hołd złożony tradycji. ale realizacja będzie już ponownie nieustanną walką, malarskim wyczyszczaniem. Kiedy patrzymy na obrazy tego cyklu, łatwo spostrzec, że są one, jak zresztą większość prac tego artysty, malowane gęsto, pastą, szpachlą, grubym pędzlem. Przy takiej metodzie pracy, owego nawarstwiania się, przemian formy i koloru, samej malarskiej roboty nie widać. Kolejne bowiem płaszczyzny kryją pod sobą nieodwracalnie poprzednie. Inne zdzierane szpachlą, znikają bezpowrotnie z obrazu. (...) Zawężając tematy, wybierając szczególnie mało efektowne - chce, by ceniono go za wartość malarską, a nie za oryginalnie zestawione rekwizyty. (...) Cykl martwych natur ze szczęką zwierzęcia pozwala również może najdokładniej prześledzić jak ustawiona na stole martwa natura staje się dzięki wyobraźni korygowanej metodą - kolejno: studium kolorystycznym, studium ekspresyjnego kształtowania materii, w końcu studium drogi do znaku, tego elementu, który jest synonimem jednego z zasadniczych poszukiwań sztuki współczesnej.

(Stanisław Rodziński, Jacek Sienicki, tekst w katalogu wystawy indywidualnej Jacka Sienickiego, BWA Kraków, 1971, s. 14-16)

 



♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).

Jacek Sienicki (Warszawa 29 II 1928 - Warszawa 14 XII 2000) studiował na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie, gdzie w 1954 uzyskał dyplom w pracowni prof. Artura Nachta-Samborskiego. W 1955 był uczestnikiem Wystawy Młodej Plastyki w warszawskim Arsenale. Udział w tej manifestacji był nie tylko właściwym debiutem artysty, ale też na lata określił jego postawę, dzieloną z innymi „arsenałowcami“, której zasady to: prymat etyki, sceptycyzm wobec przemijających mód artystycznych, wierność sobie. W 1955 Sienicki podjął pracę pedagogiczną w macierzystej uczelni. Przeszedł wszystkie szczeble akademickie, otrzymując tytuł profesora w 1981. Był laureatem liczących się nagród, m.in. Nagrody Krytyki im. Cypriana Kamila Norwida w 1974, Nagrody im. Jana Cybisa (niezależnej) w 1984, nagrody Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego w 1993. Jego malarstwo od wczesnych lat oscylowało między figuratywizmem o często dramatycznej wymowie egzystencjalnej i skłonnością do abstrakcji. Przy tym malarz nie opuszczał dość ograniczonego zestawu ulubionych motywów, do których należały: czaszki końskie, wydłużone postaci, ciemne wnętrza, które rozgrywał w podobnej, ciemno-zimnej gamie barwnej. Równolegle do malarstwa wiele rysował, zazwyczaj węglem, traktując prace w tej technice jako autonomiczne dzieła.