olej, płótno, 73 x 60 cm
W latach 70-tych XX wieku artystka dokonała radykalnej syntezy pejzażu, przekształcając go w zjawisko optyczne, gdzie linia horyzontu i przenikające przez warstwy malarskie światło, stawały się głównymi bohaterami jej prac.
W malarstwie Panasiuk nie znajdziemy natomiast klasycznych atrybutów pejzażu - roślinności, budynków, chmur, zwierząt, czy przechadzających się ludzi.
Artystka jakby przez całe życie starała się uchwycić jakieś nienazwane meta-zjawisko przenikalności światła, odbicia, wiecznie zmieniającego się gradientu barw. Od lat 70-tych ubiegłego wieku kompozycje przestały również podążać za klasycznym, horyzontalnym układem, typowym dla pejzażu, zastąpione bez wyjątku przez kompozycje pionowe, które zazwyczaj zarezerwowane są dla portretu. Ta innowacyjna zmiana orientacji, choć w dzisiejszych czasach może wydawać się bliska fotografii wykonanej
smartfonem, wówczas była śmiałym krokiem w konwencjonalnym postrzeganiu malarstwa pejzażowego.
Kluczowym aspektem w dziełach Panasiuk, zarówno w jej wczesnych, jak i późniejszych pracach, jest kolor. Wyjątkowa wrażliwość kolorystyczna artystki została z pewnością ukształtowana przez wpływ jej nauczyciela,
Artura Nachta-Samborskiego, jednego z przedstawicieli kapizmu, którzy to „kształtowali formę kolorem”, osiągali „dźwięczność koloru” czy uprawiali „gry barwne”. W rękach Panasiuk, kolor staje się medium nie tylko
oddziaływania, ale i głębokiej, emocjonalnej ekspresji.
Aleksander Wawrzyniak, Horyzont. Teresa Panasiuk - Stefan Gierowski, katalog wystawy, Wallspace Gallery, Warszawa 2024, s. 12
WYSTAWIANY:
- Horyzont. Teresa Panasiuk - Stefan Gierowski, Wallspace Gallery 2024, Warszawa
LITERATURA:
- Horyzont. Teresa Panasiuk - Stefan Gierowski, Wallspace Gallery, Warszawa, s. 35 (il.)
W latach 1958-1964 studiowała w gdańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w pracowni Krystyny Łady-Studnickiej oraz w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni Artura Nachta-Samborskiego. W latach 1972-1980 prowadziła Galerię Sztuki Współczesnej w Staromiejskim Domu Kultury, kontynuując pracę Mariana Bogusza i ówczesnej galerii Krzywego Koła. W latach 1981-1989 brała udział w wystawach sztuki niezależnej. Z jej twórczością można było się zapoznać́ podczas ok. 30 wystaw indywidualnych. Głównym tematem podejmowanym przez Teresę̨ Panasiuk był pejzaż̇ zredukowany do linii horyzontu oraz przenikających się̨ barw o charakterystycznym natężeniu, dzięki którym płótna artystki posiadają cechy bliskie nurtowi abstrakcji czy sztuki op-artu.
