Medal pamiątkowy, 1771, autorstwa Jana Filipa Holzhaeus...

Stanisław August Poniatowski (1764–1795), Medal pamiątkowy, 1771, autorstwa Jana Filipa Holzhaeussera poświęcony Stanisławowi Konarskiemu (1700–1773); , Warszawa; Aw: Popiersie w lew, niżej sygnatura I. P. HOLZHAEUSSER. F., STAN: KONARSKI. SCHOL: PIAR: IN. POL: ET. LITU: ANTIQ: PRÆP: PROV:; Rw: Dwie księgi, na których wieniec z liści dębowych, na grzbietach książek tytuły dwóch książek napisanych przez Konarskiego, SAPERE AUSO., w odcinku STAN: AUG: REX. / MDCCLXV.; H-Cz. 3909 (R2 – tam w srebrze), Raczyński 549, Więcek 26; miedź, 44.7 mm, 45.11 g.
Stanisław Konarski (właść. Hieronim Franciszek Konarski, gdyż w zakonie pijarów przybrał imię Stanisław) był pisarzem, działaczem i pedagogiem. W 1709 roku, po śmierci rodziców, został oddany do kolegium pijarskiego w Piotrkowie, po ukończeniu którego wstąpił do zakonu pijarów w Podolińcu. Tam związał się z Kolegium Pijarów, gdzie specjalizował się w naukach humanistycznych. W 1722 roku został wysłany do Warszawy jako nauczyciel retoryki w kolegium pijarskim, w którym powstały pierwsze jego dzieła. Z Warszawy wyjechał na studia do Italii, a następnie innych krajów europejskich. W 1732 roku rozpoczął prace nad zbiorem konstytucji i praw sejmowych (Volumina Legum). W 1740 założył w Warszawie Collegium Nobilium. W latach 1760–1763 wydał czterotomowy traktat „O skutecznym rad sposobie”, w którym zarysował plan reformy państwowej. Po śmierci jego szczątki zostały pochowane w kościele o. o. pijarów przy ul. Długiej w Warszawie, skąd, po powstaniu listopadowym, zostały usunięte i skrycie pochowane w nieoznaczonej mogile między kwaterami 7 i 9 na cmentarzu Powązkowskim.