monety koronne, Talar, 1766, mennica Warszawa; Aw: Popiersie króla w zbroi, STANISLAUS AUGUSTUS D G REX POL M D LITHU; Rw: Ukoronowana, owalna, pięciopolowa tarcza herbowa, z herbem Ciołek w środku, całość otoczona wieńcem z liści palmowych i dębowych ze wstęgą z napisem: PRO FIDE LEGE ET GREGE i z Orderem Orła Białego, po bokach Orderu inicjały F - S (Fryderyk Wilhelm Sylm, mincerz warszawski), X EX MARCA PURA - COLONIEN 1766, bez kropki po dacie; Davenport 1618, Kop. 2456 (R2), Parchimowicz SAP 32.a14, Berezowski 15 zł, Tyszkiewicz 5 mk; srebro, 27.99 g; bardzo ładnie zachowany.
W okresie elekcji po śmierci Augusta III podstawowym żądaniem szlachty stał się powrót do emisji własnych pieniędzy. Postulat ten został umieszczony w uchwałach sejmu konwokacyjnego. Precyzując „Pacta Conventa” uchwalono, by obarczyć nowego króla obowiązkiem uruchomienia nowej mennicy. Stanisław August, który interesował się sztuką menniczą od dawna, będąc częstym gościem w mennicy drezdeńskiej, potraktował zobowiązania poważnie. W jego koncepcji nowa moneta miała być nie tylko najlepszą, pod względem kruszcu, ale też najpiękniejszą monetą w tej części Europy.
Na początku 1765 roku, król powołał Komisję Menniczą pod przewodnictwem Andrzeja Zamojskiego i Adama Czartoryskiego. Jej zadaniem było prowadzenie aktywnej polityki monetarnej, zorganizowanie mennicy, wprowadzenie do obiegu dobrego pieniądza i wycofanie kursujących wciąż tymfów i boratynek. Było to niezwykle trudne, jako że od osiemdziesięciu lat kraj nie posiadał własnych mennic, brakowało więc znawców i ekspertów na każdej płaszczyźnie techniki menniczej. Z tego też powodu produkcja talarów w roku 1766, więc na początku działalności mennicy warszawskiej, była zadaniem nader trudnym. Duża średnica i wysoki relief powodowały duże naprężenia podczas wybijania, co z kolei prowadziło do pękania stempli. Dla talara z 1766 roku użyto co najmniej piętnaście par stempli, które posłużyły do wyprodukowania (wedle dokumentów) 77.618 monet.
最近瀏覽過的
登錄以查看拍品列表
收藏
登錄以查看拍品列表