Jacek Sienicki, CZŁOWIEK, 1990

130,0 x 85,5cm - olej, płótno sygn. na odwr. czarną farbą: 129 x 85 JACEK | SIENICKI | „CZŁOWIEK“ | ol. pł. 1990

l.g.: 7002 [w ramce] powyżej pieczątka wywozowa, na wzmocnieniu narożnika p.g. powtórzony nr: 7002.

Pochodzenie:

- Obraz zakupiony w latach 90. XX w. od artysty do Muzeum Sztuki Europejskiej w Osace w Japonii.

- Po zamknięciu muzeum prywatna kolekcja w Azji.

 

Janusz Jaremowicz tak pisał o postaciach ludzkich w obrazach Jacka Sienickiego: Gdyby Sienicki nie malował kompozycji z figurą ludzką, byłby i tak wielkiej klasy indywidualnością malarską. Jego „portrety“ są jednak chyba najwyższym spełnieniem jego sztuki. Rozświetlają one swoim sensem całość tej twórczości. Oczywiście, nie ma tu właściwej intencji portretowej, artysta nie maluje iksa czy igreka. Figura ludzka jest przybliżeniem bytu, sytuacji egzystencjalnych. W „portretach“ figura jest interpretowana z akcentem na linie, a ściślej – na krawędzie bryły. Ten prymat krawędzi idealizuje postać, niemal ją odcieleśnia. Linia – krawędź nie istnieje, jest tym, czego się domyślamy na styku plam barwnych, to plama zaś ma konkretność. Sienicki maluje postacie wyidealizowane nie na zasadzie anegdoty, nie w aurze moralistyki, ale w ich strukturze, w bytowaniu. Jest to sposób wyrażenia duchowości, jeśli tak można powiedzieć, w jej istocie ontologicznej. (Janusz Jaremowicz, Malarz osobny, w: Jacek Sienicki, Łowicz 1994, s. 26)

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).

* do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczony podatek graniczny VAT 8% (zgodnie z §12 pkt. 2 Regulaminu)

Jacek Sienicki (Warszawa 29 II 1928 - Warszawa 14 XII 2000) studiował na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie, gdzie w 1954 uzyskał dyplom w pracowni prof. Artura Nachta-Samborskiego. W 1955 był uczestnikiem Wystawy Młodej Plastyki w warszawskim Arsenale. Udział w tej manifestacji był nie tylko właściwym debiutem artysty, ale też na lata określił jego postawę, dzieloną z innymi „arsenałowcami“, której zasady to: prymat etyki, sceptycyzm wobec przemijających mód artystycznych, wierność sobie. W 1955 Sienicki podjął pracę pedagogiczną w macierzystej uczelni. Przeszedł wszystkie szczeble akademickie, otrzymując tytuł profesora w 1981. Był laureatem liczących się nagród, m.in. Nagrody Krytyki im. Cypriana Kamila Norwida w 1974, Nagrody im. Jana Cybisa (niezależnej) w 1984, nagrody Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego w 1993. Jego malarstwo od wczesnych lat oscylowało między figuratywizmem o często dramatycznej wymowie egzystencjalnej i skłonnością do abstrakcji. Przy tym malarz nie opuszczał dość ograniczonego zestawu ulubionych motywów, do których należały: czaszki końskie, wydłużone postaci, ciemne wnętrza, które rozgrywał w podobnej, ciemno-zimnej gamie barwnej. Równolegle do malarstwa wiele rysował, zazwyczaj węglem, traktując prace w tej technice jako autonomiczne dzieła.