Wymiary: 15 x 20 cm (w świetle passe-partout)
sygnowany ołówkiem p.d.: 'Pankiewicz' oraz opisany l.d.: '45'
Praca pochodzi z teki Józefa Pankiewicza Quatorze Eaux-Fortes wydanej w Paryżu w 1905 roku
Literatura
Kamil Mauclair, Akwaforty Pankiewicza, Sztuka 1905 (Paris), nr 10, tabl. VII, s. 421 (VII. Widoki francuskie)
Ausstellung der Vereinigung polnischer Künstler „Sztuka” Hagenbund, Wien 1908, s. 22, nr 131 [Meudon]
Pierwsza Wystawa Okrężna Grafiki Polskiej, katalog wystawy, Związek Polskich Artystów Grafików, Warszawa 1922, s. 20, nr 108 [Dęby?]
Wystawa pośmiertna Józefa Pankiewicza, Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych, Kraków 1946, s. 11, nr 45 [Domek w głębi parku], 12 x 15,9]
Józef Pankiewicz, katalog wystawy, ZZPAP w Olsztynie, Muzeum Mazurskie Zamek, Olsztyn 1949, s. 14, nr 67 [Pejzaż z domkiem]
Mieczysław Radojewski, Wystawa grafik Józefa Pankiewicza, Wrocław 1959, s. 12, 24, il. 7 (Stan III), nr 71 (stan I), 72 (stan II), 73 (stan III)
Joanna Szczepińska, Realizm - impresjonizm - symbolizm w malarstwie Józefa Pankiewicza, cz. I: Tekst, cz. II: Katalog, maszynopis niepublikowanej pracy doktorskiej, pisanej pod kierunkiem prof. Juliusza Starzyńskiego na Uniwersytecie Warszawskim, 1964, Wydział Historyczny Uniwersytetu Warszawskiego, cz. II, s. 66, nr 231 [Aleja w Meudon]
Pięć wieków grafiki polskiej, katalog wystawy w Muzeum Narodowym w Warszawie, red. Irena Jakimowicz, Warszawa 1997, s. 347, nr 424
Irena Kossowska, Narodziny polskiej grafiki artystycznej 1897-1917, Kraków 2000, s. 104, il. 86
Józef Pankiewicz, Życie i dzieło. Artyście w 140. rocznicę urodzin, Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 2006, s. 296, poz. kat. 35, por. IV/58/7 teka
Biogram
W latach 1884 - 85 uczył się w warszawskiej Klasie Rysunkowej pod kierunkiem Wojciecha Gersona i Aleksandra Kamińskiego, następnie wraz z Władysławem Podkowińskim wyjechał do Petersburga, aby w latach 1885-86 przebywać na stypendium w tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych. W 1889 obaj artyści udali się do Paryża; tam jego obraz "Targ na jarzyny na placu za żelazną bramą" (1888 r.) został nagrodzony srebrnym medalem na Wystawie Powszechnej. Zapoznawszy się z pracami impresjonistów po powrocie do Warszawy w 1890 roku, starał się przenieść na rodzimy grunt francuskie trendy malarskie. Nawiązujący do impresjonizmu "Targ na kwiaty przed kościołem Św. Magdaleny w Paryżu" (1890 r.) spotkał się z nieprzychylnym odbiorem polskiej krytyki i publiczności, która doradzała malarzowi wizytę u okulisty. W latach następnych twórczość artysty pozostawał pod wpływem symbolizmu - tworzył nastrojowe nokturny o ciemnym, niemal monochromatycznym kolorycie: Rynek Starego Miasta w Warszawie nocą (1892) Dorożka nocą (1896), Łabędzie w ogrodzie Saskim (1896) Park w Duboju (1897). Inspirowany m.in. twórczością Jamesa Whistlera stworzy cykl nastrojowych portretów m.in. Portret Dziewczynki w czerwonej sukni (1897), Portret Pani Oderfeldowej z córką (1897, nagrodzony na Wystawie Powszechnej w Paryżu złotym medalem). W 1897 roku został członkiem krakowskiego Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”. W latach 1897-1906 podróżował po zachodniej Europie zwiedzając Holandię, Belgię, Włochy, Anglię, Niemcy i Francję. Kolejne wakacyjne wizyty we Francji - od 1908 roku, kiedy nawiązał przyjaźń między innymi z Pierrem Bonnardem i Felixem Fénéonem - zaowocowały szeregiem obrazów i akwafort przedstawiających widoki Concarneaux, St. Valery en Caux, Collioure, Saint-Tropez, Vernon i Giverny. Prezentowany obraz pochodzi z tego okresu twórczości artysty. W roku 1906 został profesorem ASP w Krakowie. Zaświadcza o tym m.in. seria martwych natur w tym najznakomitsza Martwa natura z owocami i nożem (1909). Wojenne lata 1914-19 spędził w Hiszpanii, gdzie zaprzyjaźnił się z Robertem Delaunayem, któremu zawdzięcza zmianę stylu. Płótna ‘okresu hiszpańskiego’ cechuje geometryzacja (wpływ kubizmu) oraz intensywność płasko kładzionych barw - wpływ fowizmu. W latach 20. zainicjował nurt polskiego koloryzmu nawiązujący do twórczości francuskich postimpresjonistów. Jako pedagog patronował grupie malarzy i grafików skupionych w Komitecie Paryskim zwanych potocznie kapistami. W jej skład wchodzili m.in. Jan Cybis, Artur Nacht-Samborski, Józef Czapski, Zygmunt Waliszewski i Piotr Potworowski. Od 1923 roku został ponownie profesorem ASP w Krakowie, a od 1925 roku kierował filią tej uczelni w Paryżu. Lata powojenne przynoszą kolejną zmianę stylu Pankiewicza. Stopniowo rezygnował z czystego, intensywnego, dekoracyjnego koloru na rzecz malarstwa walorowego, będącego obiektywną wizją rzeczywistość. Częstym tematem powojennych prac malarza są „pejzaże z puszystymi koronami drzew” okolic Sanary, Cassis i La Ciôtat.
