Utagawa Hiroshige (1797 - 1858), Maisaka, widok z Imagiri, z serii: Pięćdziesiąt trzy stacje na gościńcu Tōkaidō, Japonia, okres Showa (po 1960 r.)

drzeworyt barwny, tusz, papier, 18x26 cm, sygnatura artysty, zażółcenia papieru

Praca przedstawia widok na zatokę. Chropowaty cypel tworzy wlot po prawej stronie, za którym widać bielejący w oddali szczyt góry Fuji. Interesujący efekt cieniowania na wodzie.

Pięćdziesiąt trzy stacje na gościńcu Tōkaidō. W 1832 roku Hiroshige podróżował ze świtą urzędników szoguna z Edo (Tokio) do Kioto wzdłuż drogi Tokaido. Podróż ta była dla niego otwierającym oczy i zmieniającym życie doświadczeniem. Podróż przez wiejskie enklawy i naturalne piękno jego kraju, wywarła głęboki wpływ na artystę. Po podróży wrócił do Edo i rozpoczął prace nad serią drzeworytów na podstawie szkiców, które wykonał. Opublikowana w latach 1833-1834 seria „Pięćdziesiąt trzy stacje Tokaido” (Hoeido Tokaido) przyniosła Hiroshige ogromne uznanie zarówno krytyków, jak i publiczności. Umiejętnie uchwycił nastrojowe i klimatyczne warunki pogodowe, oddając mgłę, deszcz, śnieg i wieczorne efekty świetlne. Poetyckie krajobrazy zrównoważył dodając postacie, które stanowią osobisty element tych prac. Seria oferuje widzom możliwość przeniesienia się w czasie do Japonii Hiroshige w cieniu szogunatu Tokugawa i zobaczenia tego życia tak, jak doświadczył go artysta. 

Hiroshige Andō, zwany także Hiroshige Utagawa, to jeden z najbardziej znanych japońskich malarzy i grafików. Jego ojciec, Andō Genuemon, był samurajem niskiej rangi i oficerem brygady strażackiej. Od szesnastego roku życia Hiroshige kształcił się w pracowni Utagawy Toyohiry, pod którego pod opieką rozwijać umiejętności i talent. Młody Hiroshige nasiąkał artystyczną atmosferą, jednocześnie pomagając w codziennym życiu brygady ojca. Dopiero w wieku 27 lat postanowił w zupełności pójść drogą twórczości artystycznej. Po śmierci nauczyciela w 1822 r. zaproponowano mu objęcie pracowni po mistrzu, jednak Hiroshige zrezygnował z oferty i postawił na samodzielność. Dorobek artystyczny Hiroshige do dziś nie został w pełni skatalogowany, ale szacuje się, że powstało około 5000 dzieł, przede wszystkim w technice barwnego drzeworytu. Swoją karierę zaczynał od portretów pięknych kobiet (bijin-ga) i wizerunków aktorów kabuki (yakusha-e), ale po śmierci swojego nauczyciela skoncentrował się przede wszystkim na rodzimym pejzażu. Hiroshige pochodził z rodziny samurajskiej, jednakże identyfikował się z mieszczańską kulturą Edo. Zasłynął przede wszystkim jako twórca serii krajobrazowych takich jak: Pięćdziesiąt trzy stacje na gościńcu Tōkaidō (Tōkaidō gojūsan tsugi no uchi), Sto widoków słynnych miejsc w Edo (Meisho Edo hyakkei) i Sześćdziesiąt dziewięć stacji na drodze Kisokaidō (Kisokaidō rokujūkyū tsugi no uchi). W mistrzowski sposób ukazywał pejzaż w różnych porach roku i dnia, interesowały go zjawiska pogodowe. Eksperymentował z efektami i kompozycją, stosował niekonwencjonalne skróty. Wyjątkowym elementem w jego pracach jest przedstawianie zjawisk atmosferycznych takich jak opady śniegu czy deszczu oraz wichury i burze. Z drugiej strony interesowało go zjawisko cienia i jego działanie zarówno w krajobrazie, jak i domowym wnętrzu. 

W II poł. XX w. japońscy artyści i wydawcy współpracowali, aby odtworzyć słynne odbitki drzeworytnicze dla zainteresowanych kolekcjonerów poszukujących rzadkich wzorów. Stworzono nowe bloki, a odbitki były pieczołowicie drukowane przez rzemieślników w tej samej metodzie, co XIX-wieczne pierwowzory - jeden blok dla każdego koloru. Wznowienia drzeworytów są okazją do kolekcjonowania i cieszenia się słynnymi projektami uznanych japońskich artystów.