Henryk Kuna (1879 Warszawa - 1945 Toruń), "Głowa świętej", 1926

Literatura
porównaj: „Sztuki Piękne” 1931, r. 7, s. 152 (il. odlew z epoki prezentowany na wystawie zbiorowej w TZSP w Warszawie)

Biogram
Henryk Kuna był jedną z najbarwniejszych postaci artystycznego świata międzywojnia. Syn rabina, uczeń jesziwy (czyli szkoły rabinackiej) w Ciechanowie, języka polskiego uczył się dopiero jako nastolatek. Około 1900 roku zamieszkał w Warszawie, gdzie rozpoczął naukę w pracowni Piusa Walońskiego. Później, dzięki pomocy Bolesława Biegasa, wyjechał na studia do Krakowa. W latach 1902-04 studiował u Konstantego Laszczki, dwukrotnie wyjeżdżał też do Paryża. W 1910 roku pracował jako robotnik u kamieniarza. Tworzył w tym okresie prace w duchu Młodej Polski, nawiązujące stylistycznie do rzeźb Augusta Rodina i impresjonizmu, a później klasycyzujące, inspirowane twórczością Aristide Maillola. Kuna debiutował w 1904 roku w warszawskiej Zachęcie. W Warszawie wystawiał także w salonie Garlińskiego oraz w Instytucie Propagandy Sztuki. W 1912 roku na stałe osiadł w Warszawie. Od 1921 należał do stowarzyszenia Rytm i był jednym z głównych reprezentantów tego ugrupowania. Wraz z Rytmem wystawiał w kraju w latach 1922-32 oraz na zagranicznych pokazach sztuki polskiej. W 1931 roku wygrał głośny konkurs na pomnik Adama Mickiewicza dla Wilna. Dwa lata później artysta przedstawił drewniany model rzeźby ukazującej wieszcza na postumencie w formie słupa - Światowida. Niestety, ze względu na rozpętaną przez wileński tygodnik „Słowo” nagonkę, odstąpiono od realizacji tego, niewątpliwie jednego z najciekawszych w okresie międzywojnia, pomnika. W 1936 roku Kuna objął katedrę rzeźby na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Jednocześnie pracował w Warszawie - jego pracownia mieściła się przy ul. Czackiego.