Alfred Lenica (1899-1977), Kompozycja

gwasz, tusz, papier, 61 x 86 cm,
sygn. p.d.: Lenica.
Na odwrocie pieczęć autorska: Art. plast. / Alfred Lenica / Warszawa ul. Nowy Świat 55m9.
Stan zachowania: pęknięcia papieru przy dolnej krawędzi.

Malarz, kształcił się w Prywatnym Instytucie Sztuk Pięknych u Adama Hanytkiewicza i J. Kubowicza. Okres 2. wojny spędził w Krakowie, gdzie przyjaźnił się z Jerzym Kujawskim i nawiązał kontakt z kręgiem artystów związanych z Tadeuszem Kantorem. W 1945 wrócił do Poznania. Tu w 1947 wraz z I. Houwaltem i F. M. Nowowiejskim założył awangardową grupę artystyczną 4F+R (Forma, Farba, Faktura, Fantastyka + Realizm), był członkiem, a później prezesem ZPAP. W 1956 przeniósł się na stałe do Warszawy. Początkowo uległ wpływom kubizmu, z czasem zainspirował się surrealizmem i symbolizmem zafascynowany malarstwem De Chirico i Salvadora Dali. Po wojnie odszedł od przedstawiania realnych przedmiotów i zwrócił się w kierunku informelu, tworząc kompozycje abstrakcyjne o dużej sile ekspresji wibrujących, gęstych, dynamicznych form. W 1958 artysta miał wystawę indywidualną w warszawskiej Zachęcie, która zaowocowała licznymi pokazami jego prac w Polsce i za granicą. Prace artysty znajdują się m.in. w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Krakowie, Poznaniu, Łodzi, Szczecinie oraz w licznych kolekcjach prywatnych.