proj. Lucyna PIJACZEWSKA (ur. 1935), Dzbanek, Huta Szkła Artystycznego "Barbara"

szkło barwione w masie, ręcznie formowane, napowietrzone; 23,2 cm
Huta Szkła Artystycznego "Barbara" w Polanicy Zdroju; lata 70./80. XX w.
Stan zachowania: zatopiony "paproch".

LUCYNA PIJACZEWSKA
(b. 1950)
Studiowała w PWSSP we Wrocławiu, dyplom realizowała w pracowni prof. Zbigniewa Horbowego (1974). W latach 1975–1979 jako projektantka związana była z Hutą Szkła Artystycznego „Barbara” w Polanicy-Zdroju. W latach 1980–1984 pracowała na stanowisku asystenta na Wydziale Ceramiki i Szkła w PWSSP we Wrocławiu. Zajmowała się projektowaniem szkła, scenografią teatralną i projektowaniem kostiumów na potrzeby filmu. Na przełomie lat 70. i 80. XX wieku współpracowała z Teatrem Laboratorium Jerzego Grotowskiego.

W gronie młodego zespołu projektanckiego huty „Barbara” w Polanicy-Zdroju Lucyna Pijaczewska była wyróżniającą się osobowością. Prezentowała nieco odmienne od pozostałych podejście do kształtowania form szklanych, które uznać można za swego rodzaju wczesne postmodernistyczne próby przełamania prymatu harmonii i symetrii. Przykładem takich poszukiwań są kielichy o oryginalnych nóżkach segmentowo budowanych z nawarstwiających się elementów.

Lucyna Pijaczewska przygotowała w „Barbarze” zaledwie kilka wprowadzonych do regularnej produkcji wzorów, spośród których szczególnym powodzeniem cieszyły się walcowate wazony opatrzone przy wylewie pierścieniowatymi uchwytami i dekoracyjnymi mięsistymi kroplami szkła. Artystka preferowała formy masywne z wyraźnie podkreśloną tektoniką bryły, jak w serii dzbanów z wyodrębnionym plastycznym pierścieniem dna. (B. Banaś, Szklane życiorysy. Polskie projektantki szkła (1945-2020), Muzeum Narodowe we Wrocławiu)