DOKUMENTY RODZINY PRZELASKOWSKICH I KOTARSKICH

Legitymacja asystenta Politechniki Warszawskiej, Wiktor Przelaskowski, 1922
Legitymacja ubezpieczeniowa, Wiktor Przelaskowski, Warszawa, 1940
Kennkarte Jerzy Przelaskowski, Warszawa 1948
Dowód osobisty Janina Przelaskowska, Warszawa, 1922
Tymczasowy spis telefonów na EKD, Warszawskie Koleje Dojazdowe, 1947
Polisa, Warszawskie Towarzystwo Ubezpieczeń, Wiktor Przelaskowski, 1939, w firmowej kopercie Pocztowa Kasa Oszczędności
Zaświadczenie Elżbieta Kotarska, pobyt we wsi Sierebraki w Kazachstanie w latach 1940-42
Zaświadczenie Władysław Kotarski, nadanie Virtuti Militari, Londyn 1967
Zaświadczenie Związek Sybiraków, deportowania Elżbiety Kotarskiej 1940-46
Świadectwo szkolne, Elżbieta Kotarska, 1945 polska szkoła w Mamliutkie
Personalausweis, Maria Kotarska, Warszawa, ok. 1940
Prawo jazdy, Helena Dettloff, Warszawa, 1936
Bezpłatny bilet służbowy na tramwaje, Wiktor Przelaskowski, Warszawa, 1944
Legitymacja Krzyża Armii Krajowej, Władysław Kotarski, Londyn, 1967
Legitymacja Medalu Wojska po raz 4ty, Władysław Kotarski, Londyn 1967
9 pocztówek okres przedwojenny
List Władysław Zycha do Elżbiety Kotarskiej 1976, z opisem czasów okupacji
Książeczka Mundurowa, Wiktor Przelaskowski, Centralne Biuro Studiów i Projektów Budownictwa Kolejowego
Trzy karty z KMPIK w sprawie zamówionych książek, Wiktor Przelaskowski, 1951-52
Bankiet na Walnym Zebraniu Związku Elektrowni Polskich, 1939, fotografia; 17 x 23,5 cm
Zaświadczenie członkostwa w Radzie Związku Elektrowni Polskich, Wiktor Przelaskowski24.X.1939
Dziennik Rozporządzeń dla Generalnego Gubernatorstwa, 1944 nr 17
Zaświadczenie chrztu, rzymskokatolicka parafia szczebrzeszyńska, 1897
Poświadczenie szlachectwa Władysława Jasieńskiego, przekład na rosyjski, 1837
Akta osobowe i dokumenty Władysława Kotarskiego w Centralnym Archiwum Wojskowym, kopie
listy rodzinne 58 szt. , z lat 1923-38
Władysław Kotarski ps. Dąb, Druh, Nadolny, Wilk (ur. 29 września 1895 w Oleszycach, zm. 24 lutego 1941 we Lwowie) - oficer Wojska Polskiego i działacz konspiracji niepodległościowej. Syn Józefa i Stanisławy z domu Cechmaowicz. W 1914 został powołany do armii austro-węgierskiej, a rok później ukończył kurs oficerski rezerwy kawalerii i piechoty. Służył m.in. jako adiutant batalionu, dowódca plutonu 83. pułku piechoty, a następnie tłumacz w 5. pułku dragonów armii niemieckiej. Od listopada 1918 był w Wojsku Polskim, gdzie pełnił służbę w 9. Pułku Ułanów oraz jako wykładowca w Centrum Wyszkolenia Kawalerii i Piechoty.
Po klęsce wrześniowej włączył się w działalność konspiracyjną. Od grudnia 1939 działał w Związku Walki Zbrojnej, pełniąc obowiązki komendanta Okręgu Lwów-Wschód, a od lutego 1940 także zastępcy komendanta Obszaru Lwów. 20 kwietnia 1940 został aresztowany przez NKWD. W listopadzie tego samego roku Lwowski Sąd Obwodowy skazał go na karę śmierci, którą zatwierdził Sąd Najwyższy ZSRR. Wyrok wykonano 24 lutego 1941 we Lwowie.
Pośmiertnie został odznaczony Orderem Wojennym Virtuti Militari V klasy (1944), czterokrotnie Krzyżem Walecznych oraz Srebrnym Krzyżem Zasługi.
Wiktor Felicjan Przelaskowski (ur. 23 października 1892 w Mińsku, zm. 1 października 1975 w Warszawie) - polski inżynier elektryk i profesor Politechniki Warszawskiej, jeden z pionierów elektryfikacji kolei w Polsce. Urodził się w rodzinie ziemiańskiej, był synem Anieli z Janickich i geologa Mikołaja Przelaskowskiego. Po zdaniu matury w Mińsku pełnił tam także funkcję nauczyciela, a następnie w 1919 przeniósł się do Warszawy.
Ukończył studia w Instytucie Elektrotechnicznym w Piotrogrodzie (1918), po czym związał się z sektorem technicznym - pracował m.in. w grupie „Siła i Światło”, Dyrekcji Poczt i Telegrafów, w Szkole Teletechnicznej oraz Zakładach Ostrowieckich. W latach 1920-1924 był starszym asystentem na Politechnice Warszawskiej, potem pełnił role inżynierskie i kierownicze w przedsięwzięciach związanych z elektryfikacją kolei i transportem szynowym (między innymi na Śląsku, w Elektrycznych Kolejach Dojazdowych w Warszawie, czy w zarządzaniu sieciami i elektrowniami).
Po II wojnie światowej zajmował się dydaktyką i pracą projektową - między 1950 a 1967 wykładał kolejownictwo elektryczne na Politechnice Warszawskiej, działał w Centralnym Biurze Studiów i Projektów Budownictwa Kolejowego, a na emeryturze organizował konkursy dla studentów z zakresu trakcji elektrycznej. Był żonaty z Janiną z Jasieńskich, miał syna Jerzego Bohdana (1921-1948). Zmarł w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim.
Do jego odznaczeń należał m.in. Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski oraz Złota Odznaka Honorowa SEP.
Cena wywoławcza 5000
Estymacja 6000 - 7000 zapytaj o obiekt