Atelier GIRS-BARCZ, Jan z Kolna, 1934

serigrafia, papier 23 x 18 cm (w świetle passe partout), 35 x 28 cm w oprawie passe partout, sygnowany p.d ATELIER GRIS-BARCZ 1934
Atelier Girs- Barcz, założone w 193 roku przez dwóch grafików Anatola Girsa i Bolesława Barcza. Początkowo siedziba atelier mieściła się przy ulicy Marszałkowskiej 151. Później zaś, głównie ze względów ekonomicznych, atelier przeniesiono na ulice Smolną 40, gdzie wcześniej swoją pracownię malarską posiadał Franciszek Żmurko.
W „Atelier Girs i Barcz” poza kompleksowym opracowywaniem graficznym albumów, wydawnictwami luksusowymi, oprawami i okładkami książek, artyści zajmowali się również projektowaniem plakatów reklamowych, ekslibrysów, katalogów, prospektów, etykiet reklamowych czy firmowych blankietów listowych. Dzięki umiejętnościom Bolesława Barcza w atelier wykonywano również na specjalne zamówienia portrety, specjalne fotomontaże jak również monumentalne rzeźby czy dekoracje wnętrz.Początkowo powstające prace, choć niejednokrotnie były indywidualnym dziełem każdego z nich, artyści sygnowali wspólnie. Większość portretów w akwaforcie czy litografii czy serigrafii wykonywał Bolesław Barcz, sam natomiast projekty układów graficznych, czy też całość ważniejszych publikacji albumowych, podobnie jak negocjacje z klientami, należały do zadań Anatola Girsa.W 1938 roku wspomniani graficy otworzyli przy ul Miodowej 23 Oficynę Warszawską. Niestety ambitne plany nowej placówki, propagującej bibliofilskie druki, brutalnie przerwała wojna. Ostatnią wydaną przez atelier pracą była książeczka J.Stępkowskiego pt. „Modlitwa do Ducha Świętego o siłę zwycięską na polskim morzu”, odbita opracowana przez nich czcionką „Militari” i ręcznie wykonaną przez Barcza akwafortą.
Jan z Kolna (1435-1484) był żeglarzem, który miał dotrzeć do Ameryki przed Kolumbem, urodził się i wychował w Kolnie, studiował na Akademii Krakowskiej, a po ukończeniu nauk zaciągnął się na statek króla Danii, z którym dotarł do kontynentu, obecnie nazywanego Ameryką Północną.
Najwcześniejsze doniesienia o żeglarzu Janie pochodzą z drugiej połowy XVI w. Najstarszą pisaną wzmiankę odnotowano w 1553 r. W 1570 r. po raz pierwszy Francuz, Franciszek de Belleforest podał polskie pochodzenie Jana: „ (…) aby się nie zdawało, że zbyt pochlebiam swoim i daję szczutka w nos historii, (...) należy pokrótce ukazać, komu należy się sława odkrycia tego kraju borealnego. Nie przysługuje ona Hiszpanowi, Portugalczykowi, ani Francuzowi, gdyż Polak to Jan Scolnus dotarł tam”. Potem w 1599 r. potwierdził to Flamand Korneliusz Wytfielt: „Zaszczyt ponownego odkrycia tej ziemi przypadł Janowi Scolnus, Polakowi, który, żeglując w roku 1476, wypłynął poza Norwegię, Grenlandię, Fryzlandię, wpłynął na Morze Północne i dopłynął pod samym kręgiem polarnym do owych ziem Labradoru i Estotilandii”.
O Janie z Kolna wspominał także Joachim Lelewel w „Historii geografii i odkryć”
z 1813 r. „Jan Szkolny (Scolnus) - Polak, wraz z Krystianem - królem duńskim, w roku 1476 odkrył cieśninę Anjan i ziemię Laboratoris (Labrador), będąc trzecim z Europejczyków, co Amerykę odkryli przed Kolumbem”. W kilka lat później w kolejnej rozprawie Lelewel prostuje nazwisko żeglarza: „Odkrycie to 1476 r., Jana Scolnus przyznaję Janowi z Kolna czyli de Colno. Polakowi z małego miasta mazowieckiego Prusom pogranicznego”.