heliograwiura barwna, papier welinowy o wysokiej gramaturze, 31 x 23 cm (odcisk płyty), oprawiona w passe – partout o wym. 47 x 37 cm, numerowana odręcznie ołówkiem 6/200, sygn. z płyty pod kompozycją „Le Corbusier”, sucha pieczęć wydawcy l. d.: litera K otoczona słowami „EDITION LIMITED CERTIFIED ARTS USA EUROPE SINCE 1998”.
Le Corbusier, właściwie Charles-Édouard Jeanneret-Gris, był nie tylko wybitnym
malarzem, ale także architektem i urbanistą, który miał ogromny wpływ na rozwój
nowoczesnej architektury. Debiut w malarstwie rozpoczął w 1917 roku, kiedy Le
Corbusier, zwany jeszcze Charles-Edouard Jeanneret, spotkał artystę Amédée
Ozenfanta i wraz z nim założył Purism. Ich ulubionym gatunkiem będzie martwa
natura, przedmioty codziennego użytku zgeometryzowane są w płaskich obszarach
koloru. Poświęcał malarstwu kilka godzin dziennie i od 1917 do 1965 roku
stworzył ponad 450 obrazów. Miał kontakt z wieloma artystami: Fernandem
Légerem, Pablo Picasso, Juanem Grisem i André Bauchantem i powtarzał
wszystkiem, że „to w praktyce sztuk plastycznych odnalazłem intelektualny sok
mojej urbanistyki i mojej architektury”.
Jego obraz "Nature morte aux nombreux objets" z 1923 roku to olej na
płótnie podpisany i datowany w dolnym prawym rogu jako Jeanneret 1923. Obraz
ten, znany również jako "Still Life with Numerous Objects", jest
przykładem wczesnej pracy Le Corbusiera, która pokazuje jego zainteresowanie
kubizmem i tendencję do abstrakcji. W tym okresie Le Corbusier eksperymentował
z formą i przestrzenią, co później znalazło odzwierciedlenie w jego
architektonicznych projektach.
"Nature morte aux nombreux objets" jest przechowywane w Fondation Le
Corbusier w Paryżu, instytucji poświęconej zachowaniu dziedzictwa artysty i
promowaniu jego prac. To dzieło jest częścią większej kolekcji prac Le
Corbusiera, która obejmuje zarówno jego malarstwo, jak i architekturę, ukazując
jego wszechstronność i wpływ na sztukę XX wieku.
Le Corbusier miał duży wpływ na architekturę modernistyczną Gdyni w okresie międzywojennym.
Heliograwiura rozpowszechniona w XIX wieku została wyparta później przez rotograwiurę, gdyż heliograwiura jest metodą drogą i bardzo czasochłonną. Obecnie bywa używana w grafice artystycznej. Płyty otrzymane techniką heliograwiury można uzupełniać innymi metodami technik druku wklęsłego. Sporadycznie używa się tej techniki także przy reprodukcji dzieł sztuki, gdy trzeba stworzyć niewielką liczbę kopii o bardzo wysokiej jakości.
