pastel, papier, 80 x 112 cm
Jacenty Wójcik (Lublin 1940 - 2018 Warszawa) polski malarz abstrakcjonista, konserwator. W latach 1963-69 studiował w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni Eugeniusza Eibischa, gdzie w 1969 r. obronił dyplom. Uprawiał malarstwo sztalugowe, głównie olejne i w technice mieszanej oraz grafikę warsztatową. Twórczość Wójcika cechuje nacisk na zagadnienia czysto plastyczne, takie jak: kolor, kształt i podział płaszczyzny obrazu. Tworzył kompozycje nawiązujące do świata organicznego, bazując na geometryzacji form i ich zrytmizowaniu. Charakterystyczne dla artysty jest również wplatanie w abstrakcyjne kompozycje punktów, które sugerują widzowi formę ludzkiego oka. Przestawiane kształty często nakładają się na siebie, przenikają, sprawiają wrażenie płynnego przemieszczania. Nasycone, kontrastujące barwy dodają dodatkowego wrażenia zmienności. Koncentracja nad zagadnieniami formalnymi kompozycji, składających się z szeregu barwnych form sugeruje swoiste studium obserwacji ruchu. W malarstwie Wójcika widoczne są również poszukiwania, eksplorowanie obszarów abstrakcji, swobodne przejścia między formami organicznymi a geometrycznymi. Wykorzystywał doświadczenia kapistów, formistów i abstrakcjonistów łącząc je w swoich pracach.
