litografia, papier, 23x18 cm, 123/500
Studiował w latach 1907-1911 na krakowskiej ASP pod kierunkiem Józefa Pankiewicza. W 1911 roku wyjechał do Paryża, gdzie wszedł w krąg artystów École de Paris. Mojżesz Kisling należał do Związku Zawodowego Malarzy i Rzeźbiarzy Polskich, ale mieszkając za granicą, nie utrzymywał kontaktów z Polską. W czasie I wojny światowej malarz walczył w Legii Cudzoziemskiej. W czasie walk został ranny i w 1915 roku zwolniono go z wojska. Za walkę otrzymał obywatelstwo francuskie. Mojżesz Kisling zyskał pseudonim „Księcia Montparnasse’u”, ponieważ stał się jednym z czołowych reprezentantów École de Paris i utrzymywał kontakty z wybitnymi malarzami gwiazdami kina. W jego pracowni bywali m.in. Pablo Picasso, André Derain, Juan Gris, Amedeo Modigliani i Chaim Soutine. Utrzymywał przyjacielskie stosunki z polskimi twórcami: Tadeuszem Makowskim, Eugeniuszem Zakiem, Ludwikiem Markusem, Romanem Kramsztykiem i Melanią Mutermilch. Około roku 1912 roku obrazy Mojżesza Kislinga charakteryzowały się uproszczoną formą syntetycznie ujmowanych geometrycznych brył i pryzmatycznych płaszczyzn oraz spiętrzeniem planów kompozycyjnych i podwyższeniem punktu widzenia. W tym okresie artysta tworzył najczęściej pejzaże i martwe natury. Po wojnie Mojżesz Kisling wrócił do malarstwa. Dzielił wtedy swoją paryską pracownię z Modiglianim. W twórczości artysty wyraźnie zaznaczyły się odwołania do sztuki dawnej, m.in. portretu włoskiego quattrocenta, XVI-wiecznych pejzaży i XVII-wiecznego malarstwa holenderskiego. Artysta tworzył także liryczne portrety dziecięce oraz portrety i akty kobiece. Postacie na obrazach charakteryzowały się dużymi, smutnymi oczami i zamyślonymi twarzami. Po wybuchu II wojny światowej wstąpił w szeregi armii francuskiej, ale szybko został przeniesiony do rezerwy. W celu uniknięcia aresztowania w 1940 roku wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Do Francji powrócił w 1946 roku i zamieszkał w Sanary-sur-Mer, gdzie zmarł w 1953 roku.
